Açık havada konser izlemenin keyfi başkadır.
Önce püfür püfür bir havada yer içersiniz. Eş dostla laflarsınız. Sonra ortam iyice renklenir ve konser başlar.
Müzik sistemi hep problemlidir.
Çınlamalar, uğultular, rüzgârın veya hafifçe çiseleyen yağmurun azizlikleri bitmez.
Bunlara rağmen "iyi ki geldik" denir çoğu zaman.
Eski yazlık sinemalar gibi...
Hani kimse perdede konuşulanları tam duyamaz ama eldeki frigo, gazoz ve gökyüzünde yıldızlar her şeye hoş bir hava katardı ya, öyle!

***
Ama bir dakika!
Bu yaz şimdiden dikkatimi çeken bir iki nokta var ki, söylemeden geçemeyeceğim.
Bir kere anladık ki, magazin ünlüleri konserlere girip çıkarken görüntülenmeyi veya berbat olduğunu bildikleri bir performansı hayranlıktan bitmiş gibi alkışlarken fotoğraflanmayı pek seviyorlar.
Eh, bazı medya gurularının içi geçmiş şarkıcı ve müzisyenlerin bize "kakalanması"nda büyük anlamlar bulmasına da alıştık!
Hepsi tamam!
Ancak eğlence endüstrimizin işini hafife almaya başlamasını ve medyanın da buna alet olmasını kabullenemiyorum.
İKSV'nin ciddi organizasyonları hariç, konser ve festival listelerine bakıyorum da... Kaldı ki, konser performanslarıyla bilet fiyatları arasında uçurum var.
İsteyen sahnedeki Madonna'nın dublorü de olsaydı, asla fark edemeyeceği türden bir sirk gösterisine ayılıp bayılabilir. Kendi bilir!
Fakat karşılığında 900 TL, 635 TL gibi paralar isteniyor, en düşük kategori saha içi biletler 165 TL'ye satılıyorsa, durup bir düşünmek gerek!
Hele hele...
Özdemir Erdoğan'a, Erkut Taçkın'a, Alpay'a göstermediğimiz vefayı Tom Jones'a veya Tony Bennett'e gösteriyormuş gibi yapmak için konsere koşturmayı...
Sokak müzisyenlerine gece kulübü şarkıcısı muamelesi yapmayı...
Ülkesinde kimsenin tanımadığı adamların her yıl "Avrupa'nın en güçlü sesi" diye pazarlanabilmesini...
Anlamakta artık zorlanıyorum.