Günlerdir parti liderlerinin koalisyon ihtimalleriyle ilgili yorumlarını dehşetle izliyorum. Özellikle de MHP lideri Devlet Bahçeli ve CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu'nun sözlerini... Her ikisi de öncelikle ana muhalefet olmak için mücadele ediyorlar sanki... Bahçeli, "Halk bize ana muhalefet görevini verdi" deyip tüm koalisyon tekliflerini yokuşa sürüyor. Kılıçdaroğlu, 'Yüzde 60'lık blok'tan söz edip hükümet kurma hayali kuruyormuş gibi görünse de, aslında o bloğun asla bir araya gelmeyeceğini iyi bildiğinden, girişimleri 'mış gibi' yapmaktan öteye gidemiyor. Belli ki onun da hayali, tıpkı HDP gibi muhalefette pusuya yatıp olası bir hükümetin yıpranmasından medet ummak. Oysa, memlekete en güçlü hükümetin lazım olduğu son derece ciddi bir viraja giriyoruz. Savaş, katliam ve vahşet artık burnumuzun dibinde değil; neredeyse burun deliklerimizin içinde.
Bir süredir rayında giden, düze çıkmaya ramak kalmış ekonomimiz, 'Öncelikle istikrar' diye neredeyse bas bas bağırıyor. Memleketin kaderini değiştirecek, çağ atlatacak bayındırlık projeleri yarı yolda bekliyor.
Ne yalan söyleyeyim, ben koalisyondan hiç umutlu değilim. Herkes kendini 'kırmızı çizgiler' dediği kırmızı kurdeleler ile paketlemiş, kımıldayamıyor. TBMM başkanlık adaylarının partilere yaptığı destek ziyaretlerinin süresi dört dakikayı aşmazken, yani partilerin birbirlerini dinlemeye bile tahammülü yokken; nerede, nasıl uzlaşılacak? Uzlaşılsa bile bu kadar kaygan bir zemin üzerine nasıl hükümet inşa edilecek? Kendini iktidar olmaya değil, tamamen ana muhalefet koltuğunu kapmaya odaklamış parti ve siyasetçilerle nereye varabiliriz ki?
Şahsi
görüşüm şudur: 7 Haziran bir ön seçim olarak kabul edilmeli ve sonbaharda yeniden seçime gidilmeli. Seçmen, yaşadığı tecrübenin ışığında aklını başına daha bir devşirerek tercihini kullanmalı. Aksi, tam bir kaostur...