Müzikle terapi, literatüre kazandırdığımız önemli tedavi şekillerinden biri. Pazar günü bir vesileyle, bu işin Osmanlı tarihindeki önemli merkezlerinden biri olan Edirne'deki Darüşşifa'ya yolum düştü.
Darrüşifa, özellikle ruh sağlığı bozuk hastaların müzikle tedavi edildiği, bir sağlık merkezi.
O dönemlerde, burada her hastalığın tedavisi farklı makamlarla yapılıyormuş.
Misal depresyonda olan hastaya Uşşak; korkuları olan hastaya Hüseyni makamları dinletiliyormuş.
Binada hasta odalarının toplandığı bir ana avlu var.
Merkezinde bir fıskiyenin olduğu ve akan su sesinin müthiş bir akustikle etrafa yayıldığı bu avludaki odalardan birinin kapısında şöyle yazıyordu: "Hastaların Meşguliyetle Tedavisi"

AMAÇ MUTLU ETMEK
Görevlilere sordum, anlattılar. O dönemlerde özellikle ruh sağlığı bozuk kişilere, müzik eşliğinde farklı farklı aktiviteler yaptırılırmış.
Hasta eğer o aktiviteden zevk alırsa, bir dönem sonra beyin o aktiviteye her başladığında, daha fazla mutluluk hormonu salgılarmış.
O dönemde tıp ilminin hormonlardan haberdar olmadığı açık ama en azından deneme yanılma yoluyla, en sevdiği aktiviteyi bulmak ve onu yaptırarak mutlu etmekmiş amaç.
Misal ruhsal bozukluğu olan erkek hastalar genellikle ahşap işleri yapmaktan çok zevk alırmış.
Bu yüzden dinlendirici bir müzik eşliğinde ahşaba şekil vermeleri sağlanırmış. Kadın hastalar için kullanılan yöntemlerden biriyse yün işlemekmiş...
İnsanın, ruhsal durumunu etkileyen gelişmelerin çoğunu, kendini boşlukta hissettiği anlarda yaşadığını, o zamanlarda çözmüşler anlaşılan.
Hani diyorum; zamanımızın illeti depresyon ve birçok hastalık da fazla boşluktan mı çıkıyor acaba?
Meşgul gibi görünüyoruz ama değiliz.
Birçok işle uğraşıp kendimizi meşgul gibi gösteriyoruz ama aslında hiçbiri hayatımızda gerçekten yer kaplamıyor.
Tam kalabalık içinde yalnız yaşama durumu!
Acaba kendimize cidden zevk alacağımız hobiler bulup onlara yoğunlaşsak, kendimizi biraz "meşguliyetle" tedavi etsek fena mı olur? Hem bakarsınız bundan yüzyıllar önce olduğu gibi işe yarar...