Dünyanın her yerinde, toplumun huzuru için kendini feda edenler 'kahraman' olarak anılır, hayatın her alanı onlar için ayrıcalıklı hale getirilir.
Türkiye yıllardır savaşıyor. Şehit sayımız onbinlerle ifade edilirken, bu rakamdan daha fazla gazimiz de yaşam mücadelesi veriyor.
Sloganlarda şehitler ölmüyor ama geride kalanlar da pek yaşatılamıyor maalesef.

ABD'DE DURUM FARKLI...
Gazilerimizin tıbbı bakımları, teknolojinin son imkanlarından faydalanılarak yapılıyor.
Ayağa kalkmaları, hayatlarını eksiksiz sürdürmeleri için her şey seferber ediliyor.
Peki ya sonrası?
İşin 'hayata yeniden tutunabilme' noktasına geldiğimizde elini taşın altına koyan oluyor mu acaba?
Bugün gidin ABD'ye, 11 Eylül saldırılarında İkiz Kuleler'de canla başla çalışan itfaiye ekibinden hayatta kalanlar, kahraman gibi yaşatılır. Sadece sunulan imkanlar değil, toplumun onlara bakışı bile çok farklıdır.
Ya bizde?
Elinizi vicdanınıza koyarak cevap verin. Hangimiz, günlük hayatımızda bir gaziyle karşılaştık? Alışveriş merkezinde, sinemada, tatil köyünde... Daha net sorayım; hafta sonları Boğaz kenarında oturup serin serin kahvaltımızı yaparken, bir kez bile yan masamıza bir gazinin gelip, oturmamış olması normal midir?

SAYI 50 BİN
Resmi rakamlara göre, 50 bine yakın gazimiz var. Ve maalesef ki çoğu, uğruna hayatlarını hiçe saydıkları bu memlekette, huzur içinde yaşayamıyor. Sosyal yaşama entegre olamıyorlar. Bu ülke, istese 50 bin vatandaşının elini, hayatlarının sonuna kadar soğuk sudan sıcak suya sokturmayacak güce sahip. Ama yapamıyoruz maalesef, hep birlikte yapamıyoruz. Kopan bacağın yerine protezi takıyor ama parçalanan ruhların yerine yenisini koymuyoruz...
Bugün bu ülkede gün aşırı, 'Şehitler Ölmez Vatan Bölünmez' sloganı atılırken, bir gazi hâlâ sinemada gelip benim yan koltuğuma oturamıyorsa, orada çok büyük bir toplumsal riya vardır.
Kimse kimseyi kandırmasın...