Anneannem derdi, annem derdi, akıl aldığım büyüklerim derdi, en yakın dostum derdi... Onlar bilirdi. Bense "Niye ki?" derdim. Mutluluk paylaştıkça artmaz mı?
Başarı, paylaştıkça daha çok alkışlanmaz mı?
Aşk bulaşıcı değil midir?
Fikirler dile geldikçe gerçek değil midir? Umut, neşe, coşku senden bana, benden sana geçmez mi?
Yok... Geçmiyor, olmuyor işte... Bakıyorum da; mutsuzluk, insanlar arasındaki en hızlı yapıştırıcı.

YOK EDİYORUZ
Mutsuzluğu seviyor, ondan besleniyor, onunla gaza geliyor, kendimizi iyi hissediyoruz. Mutlu insanları iğnelemeyi, yok etmeyi seviyoruz.
Dün internette dolaşırken karşıma çıktı. Halil Cibran'ın sözüymüş ve işte her şeyin özüymüş...
Diyor ki:
Gez ve kimseye söyleme
Gerçek bir aşk hikayesi yaşa, kimseye söyleme
Mutlu ol kimseye söyleme
İnsanlar güzel şeyleri mahveder.
Böyle mi, böyle...