Yabancı hayranı veya Avrupalı sevdalısı değilim. Düzgün, ne istediğini bilen, sakin, yormayan, okuyan, hayatın tadını çıkarmasını bilen, dedikodu yapmayan, kendini geliştiren, havlu atmayan insan severim; hepsi bu.
Ama şu bir aylık Bodrum sakini durumumda defalarca aynı tespiti yaptım: Bizim çocuklarımızla Avrupalı çocuklar arasında gözle görülür bir fark mevcut. Yani genele vurursak öyle, tüm çocuklarımız bu şekildir demiyorum elbette.
Diyelim, plaja gidiyorum... Bizim küçük çocukların tepelerinde dadılar, peşlerinde anneler; 'Evladım buraya gel', 'Yapma', 'Ağlama' çığlıkları atıyorlar.
Çocuklar yaramazlık peşinde; avaz avaz ağlıyor, gürültü yapıyorlar.
Hemen beş metre ötede sarışın yabancı bir kadın, yanında da 3 yaşında oğlu. Üstelik kadın hamile. Ne dadı var, ne anneanneler, ne de babaanneler.
Kadın ve oğlu sadece...
Kadın bütün gün plajda ayağını uzatıp kitap okuyor. Çocuk resim çiziyor, kumdan kaleler yapıyor. Gürültü, ağlama, tutturma, bağırma yok.
Diyelim, kahvaltıya gidiyorum; yanımda Mini ve Diva. Bizim çocuklar 2, 3, 5 yaşında. Geliyorlar köpekleri sevmeye. Kimi ağlıyor, kimi korkuyor, kimi Mini'nin kuyruğunu çekiyor, kimi su kabını bile bile döküyor. Annelerbabalar perişan; iki lokma kahvaltı edemiyorlar.

FARKIN SEBEBİ NE?
Hemen arkasından Fransız bir aile geliyor; iki kız, bir erkek üç çocukları var. Köpekleri sevip sevemeyeceklerini sorup benden izin alıyorlar. Sonra tam bir saat boyunca sessiz sedasız, çekiştirmeden, ağlamadan köpeklerle oynuyorlar.
Ve böyle bir sürü örnek daha...
Rumelihisarı'nda İsveçli bir komşumun, birisi kundakta olmak üzere dört çocuğu vardı. Bir tane bile dadısı yoktu. O çocuklarla el ele tutuşup pazara gider, metroya binerdi. Evde çocuklarla kitaplar okunur, maketler, kekler yapılırdı.
Peki bu fark neden? Bizim çocuk büyütme anlayışımızdaki eksikler, fazlalıklar neler?
Geleceğimiz çocuklarımızsa eğer, bu konuyu dürüstçe konuşmalı, masaya yatırmalı ve başka pencerelerden bakmalıyız diye düşünüyorum.
Ya siz?