Biz Çankaya- Mankaya geyikleri yaparken yine bir 24 Nisan haftası geldi çattı. 1915'te yaşananların 99'uncu yılına geldik. Esas dananın kuyruğu önümüzdeki sene kopacak. Bu yıl da çeşitli ülkelerin devlet sözcüleri her sene olduğu gibi klişe açıklamalar yapacak. Karın ağrısı saçmalıklar devam edecek.

***
Ben ise size 24 Nisan 1915'le ilgili zihnimdeki kişisel yolculuğu anlatacağım. Gelin bu hafta soğuk ve ruhsuz diplomatik açıklamaların dışında insani açıdan 1915'i ele alalım.
***
1915 olaylarıyla ilgili zihnimde ilk merak duygusu uyandığı zaman lisedeydim. Biz lisedeyken öğretmenlerimiz "Ermeni iddialarından/ yalanlarından" bahsederdi.
***
Türk çocukları olarak aldığımız Kemalist eğitim gereği zaten anti-Ermeni bir pozisyona sahiptik. Ardından bize esas soykırımın Ermeniler tarafından Türk milletine karşı yapıldığına dair resmi prodüksiyon bir belgesel izletildi.
***
Fakat bu belgesel hem gülünç hem de zekâ ve kalite yoksunu bir yapıttı. Dolayısıyla bu propaganda filmi bana hiç inandırıcı gelmemişti. Öte yandan, Türk bir ailenin çocuğu olarak "Ermeniler'i kestiğimize" inanmak da istemiyordum.
***
Şimdilerde resmî görüş olarak yerleşen, o yıllarda ise yeşermekte olan görüş "Kıtal değil mukatele oldu" görüşüydü. Ben de zihinsel ve vicdani anlamda kendimi rahatlatmak için bu tezi en isabetli tez olarak benimsemiştim...
***
1915 dönemine dair bu tezi güçlendirecek mahiyetteki eserleri okumaya başladım. 1915 konusu açıldığında hep "Kıtal değil mukatele oldu" diyordum. Bu konu gündeme geldikçe ve bu meseleye ilişkin okuma iştahım arttıkça üniversite yıllarında da bu konuda ara ara okumaya devam ettim.
***
Açıkçası iki yanlı okuyayım, objektif olmaya çalışayım da tam gerçeğe ulaşayım diye bir derdim yoktu. "Gerçek"i baştan kafamda belirlemiştim. O kabul edilmiş "gerçek"i haklı çıkarmak maksadıyla okuyordum tamamen.
***
Hikâyenin devamı yarına bu sütunda.