Sen bir şeye üzülüyorsun. Birileri kırıyor kalbini.
Birikip birikip o gün patlayası tutuyor içindeki bombaların.
Arada sırada olur öyle günler; kötü bir gün geçiriyorsun.
Canın konuşmak istemiyor. Kendini eve kapatıp dünyaya küsmek istiyorsun.
Suratın beş karış. Biri fark ediyor bu halini ve teselli konuşmasına geçiyor, sanki sen teselli istemişsin gibi; "Sen güçlüsün, saçmalama, şükret, buna mı üzülüyorsun, üzülecek daha büyük olaylar var... vesaire vesaire".
Yahu güzel kardeşim biliyoruz; Afrika'da da aç çocuklar var. Ama! Herkes kendi Afrikası'nın aç çocuğu.
Hayat böyle, herkesin derdi, gözyaşı, kalp kırıklığı, kederi, eksikliği, özlemi kendisine.
Tek tesellinin bizde ve ertesi gün doğan güneşte olduğunu bile bile niye teselli etmeye çabalarız ki birbirimizi. Etmeyelim bence. İşe yaramıyor çünkü.
Bırakalım gözüyaşlı günlerimiz de olsun, canımız sıkılsın zaman zaman. Sahici olalım. Yıkanalım.
Derim ki; üzülme hakkımıza saygı duyalım.