Ali Akay, Radikal gazetesine verdiği söyleşisinde bayağı iddialı açıklamalar yapmış. Hatta Türk koleksiyonerinin geleceğiyle ilgili kehanette bile bulunmuş. 1990 sonrası sanat üzerine açıklaması önce... "Türkiye'de 1990 sonrası 'kendi sanat tarihiyle kesinti oluşturan' ve bugün de yükselen bir çağdaş sanat ortamı oluştu.
Bunun sebeplerinden biri de, büyüyen para hacmi ve buna göre farklılaşan bir yaşam kültürü.
Ev, araba, kıyafet, yemek derken artık sıra sanat eserlerine geldi," diyerek geçtiğimiz hafta Ali Şimşek'in sizlerle paylaştığım yazısına paralel düşünülebilecek sözler sarf etmiş. Akay ayrıca 1980 sonrası darbe yüzünden yurtdışında okumak isteyenlerin sanata büyük imkanlar sağladığı tespitinde bulunmuş. Yani darbenin faydalarından şöyle bahsetmiş: "Bir grup sanatçı ve sosyal bilimci '80 darbesinin sonrasında yurtdışında okumak zorunda kaldı ve bu sanatsal açıdan da onlara büyük bir imkân sağladı.
Türkiye'de eser gözükmezken, onlar dünya müzelerini ve galerilerini gezdi ve dergileri, kitapları okudular. Zaten, şiddet taşıyan, imha edici ve öldürücü darbenin tek bir 'avantajı' varsa o da sanatçıları ve sosyal bilimcileri yurtdışında eğitim yapmaya mecbur bırakması oldu.
Bu sayede enternasyonal olarak düşünen, üreten düşünürlerimiz, sanatçılarımız oldu. Burada sanatsal eğitim, kısmen hâlâ 19. yüzyıl bağlamında düşünülüyor." Akay'ın aynı söyleşide koleksiyonerlere de bir çift sözü olmuş. "1970 ve 1980'lerde aldıklarını bugün nasıl elden çıkarmak istiyorlarsa, bugün aldıklarını da gün gelecek satacaklar," demiş. Akay'ın sözleri üzerine düşünmeye değer değmesine...
Lakin söyleşisinin asıl konusu olan, Akay'ın yeni yapmaya başladığı Şekerbank Sanat Galerisi'nin danışmanlığı üzerine de düşünmeliyiz.
Akbank'la birlikte artık Şekerbank'a da çağdaş sanat danışmanlığı yaparak, onlar için sergiler düzenleyen Ali Akay, bu gidişle bankalar destekli sanat estetiğinden sorumlu ilk sosyolog olarak anılmayı hak etmeyecek mi?