Stada gelen veya sahada olanların arasında endişeli tek bakış yoktu. İkramlar haftası yaşardılar. Beşiktaş ve Galatasaray "hadi al, buyur" dedi, Bursa defansı da Kuyt'a "hadi, at" lütfunu yaptı. Kadıköy'ün gelenekleri arasında yer alan "çaresizlik" sendromu da bu dakikalarda Bursalı oyuncuları yakalamıştı. Üst üste pozisyonlar geliyor, kaçmayacaklar kaçıyordu. Nafile bir çaba içinde hissetiler kendilerini. Fenerbahçe vites yükseltip, istediği bölgeden, istediği şekilde golü arıyordu. Salih Uçan'daydı aynı zamanda gözler. Kadife paslar geçidindeydik. Kısa bir süre de olsa. Salih "bir başka" olduğunu hissettiriyordu her topa değdiğinde. Sonrasında temposu düştü. Takımın geri kalanıyla birlikte.
İkinci yarıda kabus gibi bir 30 dakika yaşattı Bursaspor rakibine. Önde bastı, oyun kurdurtmadı, topların Volkan Demirel'in oyuna sokmasınıyani sokamamasını- sağladılar.
Öndeki üçlü bir tekini bile tutup, takımı taşıyamadı rakip sahaya. Süre uzadıkça, peşinden beraberlik fırsatları geldi Bursa adına.
Bu anlarda kenardan bir hamle bekledik. Bir oyuncu değişikliği veya sert bir reaksiyon.
Çünkü oyun konsantrasyonunun hemen hemen kaybolduğunu, ilk yarının son dakikaları da hissettiriyordu.
Ve Emenike'nin taşıyıp, Moussa Sow'a attırdığı ikinci golle, "kalite farkının" maçı bitirdiği an geldi. Ardından da "şampiyonluk" kutlamaları başladı.
Tribünler şarkılarını söylüyor, bir elite hakemin saçma faul yorumlarına bile tepki göstermiyorlardı. Ersun Yanal, sarı kart sınırındaki Emenike ve Topal'ı hemen oyundan aldı. Hırsı tükenen Bursa takımına son sözü Webo söyledi. Ve 13 puanlık fark ile derbi gündemi başladı.
Geçen sene de benzer yorumu yaptım. Ligin şampiyonu belli, ağabeyi belli olacak. Seyrantepe'deki maçta iki büyük rakip, taraftarına son bir hediye vermenin, "ağabeylik" apoletinin peşine düşecek...

NOT: Bu takımı yaratıp, bu futbolu oynatıp, bugünü tarihe asan Ersun Yanal'a, tam 27 hafta sonra tribünlerden jest geldi.
Son hafta sendromlarına alışık, bu grubun ayarları sonunda normale döndü.