Sanki bütün geçmişin yükü omuzlarında, bu büyük oyunun sorumluluğu zihninde, başı öne eğik, düşünceli adımlarla yürüyor Arthur Ghasaryan... Yaşı henüz 30'larına gelmemiş, Milliyetçi Taşnak Partisi'nin gençlik kolları başkanı. Bir gün önce sözleştiğimiz gibi "Türk kahvesi" içmeye gidiyoruz. Ghasaryan ve temsil ettiği parti Türkiye ile Ermenistan arasında imzalanan, iki ülke ilişkilerinin normalleştirilmesini hedefleyen protokollerin önündeki en büyük engel.
HAFİFE ALINAMAZ
16 vekile sahip Taşnakların 131 üyeli Ermeni meclisinde ağırlığı sayısal anlamda pek yok belki ama ağırlığı, Ermeni politikasındaki yeri ve diaspora ile bağlantıları nedeniyle hafife alınamayacak asırlık bir hareket. Taşnaklar protokollere açıkça tavır alan, insanları sokaklara döken en güçlü parti. Tamamen yas ilan ettiklerini söylemek zor. Gerek Ghasaryan gerekse konuştuğumuz diğer partililer, örneğin milletvekili Şahbazyan Türkiye ile ilişkilerin geliştirilmesine değil karşı değiller. Derine indiğinizde asıl korkularının "Ermeni tarihinin yeniden yazılması" ya da "Soykırım iddialarına dayanan Ermeni ulusal kimliğinin yeniden tanımlanması" olduğunu görüyorsunuz. Gidişatı iyi görmüyor, ancak Türklere karşı bir nefret ya da kin beslemiyorlar.
NALBATYAN'IN YÜZÜ
Yaşlı bir kadın "Türklere güven olmaz" diyor. Gençlerse ekonomik ve sosyal boyutla ilgili. Daha iyi imkanlara, Türkiye üzerinden Batı'yla bütünleşmeye inanıyor, Sarkisyan'ı destekliyorlar. Ama hemen hemen herkesin aklında sorular, şüpheler var. Örneğin "İmza töreninde Nalbantyan'ın yüzündeki ifade hiç hoşuma gitmedi" diyor Meri Yerenovsyan. "Mutlu muydu? Kızgın mıydı? Mecbur mu kalmıştı?" Ermeniler Sarkisyan'ın maça gelme kararını destekliyor. "Ne de olsa inanmadığı bir süreci devam ettirmesi mümkün değil" diyor Erivan'da konuştuğum bir başka Ermeni.
