Malezya Havayolları'yla Uzakdoğu'ya gidiyoruz. İnce belli, hokka burunlu hostesler, İstanbul'dan Kuala Lumpur'a 10 saatlik, oradan da Sydney'e yedi saatlik uzun uçuşlarımızı güzellikleriyle ve birinci sınıf hizmetleriyle neşelendirmeye çalışıyorlar. Ama ah, o bol baharatlı yemekler! Ve okyanusların üzerinde birden oluşan hava boşlukları...Yıllardır gitmek istedim Avustralya'ya... Diğer dört kıtaya ayak basmıştım, sıra artık beşincisinde değil miydi? Sonunda o da kısmet oldu. Gerçi sadece Sydney ve çevresini görebildim, ama burası ne de olsa kıtanın en büyük kenti, kalbi ve beyniydi. Ve doğrusu bana yeterince heyecan verdi. Kısaca hatırlatayım: burası dünyanın en büyük adası, en küçük kıtası ve tüm bir kıtayı kaplayan tek ülkesi. Türkiye'nin kabaca 10 misli bir ülke düşünün. Ve nüfusu sadece 20 milyon... O yüzden değil mi, Avustralya hâlâ göçmenlerin baş hedefi? Gerçi artık iş bulmak eskisi kadar kolay değilmiş. Göç etmekse hiç değil. Ama yine bu kıta-ülke, çok insanın iştahını kabartıyor. Türkler de başlarda olmak üzere... Bu yüzölçümü-nüfus dengesizliğinin temel nedeni, kıtanın üçte ikisinin çöl ikliminde, tarıma ve yaşamaya uygun olmayan yerler olması. Toprağın ancak yüzde 6'sı ekilebiliyor. Uçaktan bile kilometreler boyu çöl görüyorsunuz. Büyük kentler kıyılara toplanmış, özellikle de güney kıyılarına... Melbourne, başkent Canberra, Sydney, Brisbane inci taneleri gibi birbirini izliyor.
