14 yaşında anne-babası öldü. Muş'ta yurda yollandı ama kambur diye alay ettiler. Ankara'ya döndü. 22 yıl "Dubleks evim" dediği bir ağaç gövdesinde yaşadı. O şimdi yıllardır hasret kaldığı sıcak bir yuvaya kavuştu. Ünlü yazar Victor Hugo'nun "Notre Dame'ın Kamburu" romanındaki kambur Quasimodo'nun dramının bir benzeri, Ankara'nın göbeğinde yaşanıyordu. Selahattin Kaya (55) 22 yıl Atatürk Orman Çiftliği'nde (AOÇ) bir ağacın kovuğunda tek başına yaşam mücadelesi verirken SABAH'ın haberi üzerine sıcak bir yuvaya kavuştu. Kaya, "En büyük özlemim, televizyon, sıcak banyo, tuvalet, mutfak" dediği isteklerinin hepsine kavuşmanın şokunu yaşıyor. Ankara Valiliği'nin girişimleri sonucu 33 dönüm arazi içinde bulunan SHÇEK Süleyman Demirel Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi'ne yerleştirilen Kaya, 6 katlı bir apartmanda kendisine ait evde yaşıyor.
HAYAT HEP KÖTÜ DAVRANMIŞ...
Ablası, anne ve babasıyla Keçiören'de bir gecekonduda yaşayan Kaya'nın dramı, anne Muhabbet ile baba Abdullah Kaya'nın 4 ay arayla ölümüyle değişti. O sırada 14 yaşında olan ve ortaokulda okuyan Selahattin, Muş'a yetiştirme yurduna gönderildi. Orada yaklaşık 3 yıl kalan Selahattin, arkadaşları tarafından kamburundan dolayı sürekli aşağılandı. O da çareyi tekrar Ankara'ya dönmekte buldu. Evsiz barksız ve beş parasızdı. Yenimahalle'deki Gazi Tren İstasyonu'nda iki metrelik bir tünel kazıp toprağın altında yaşamaya başladı. Tünelde tam üç yıl yaşadı. Bir lokantaya bulaşıkçı olarak girdi. Ancak tezgaha yetişemiyor diye işten attılar. Selahattin Kaya, tüneli fareler basınca terk etmek zorunda kaldı ve "gözüne kestirdiği" yatık bir ağacın gövdesini, kendine mesken edindi. 22 yıldır da kendi deyimiyle, "mutlu mesut" yaşadığı yeri artık unutmuş. Ankara Vali Yardımcısı Mehmet Kurdoğlu'nun talimatıyla Sosyal Hizmet Uzmanı Esin Polat'ın kendisine ulaşmasıyla birlikte hayatında kendi deyimiyle "devrim" oldu. Valilik, Kaya'ya hem para yardımı hem de yıllarca hasret kaldığı sıcak bir yuva sağladı. Kambur olduğu için rapor alındı. Yıllarca, sıcak yemeğe, banyoya ve bir yuvaya hasret yaşadığını söyleyen Kaya, "AOÇ'de çöp bidonlarından topladığım yemek artıklarını yiyordum. Şimdi her gün değişik yemekler çıkıyor. Sokakta mutlu aileleri görünce bir köşeye çekilip gözyaşı döküyordum. Bazı geceler sabahlara kadar ağladım. Ama artık kendime ait bir dairem var. En önemlisi anahtarımla kapımı açıyorum. Asansörle inip çıkıyorum. Bütün bunların hepsi bir mucize."
ORTAMA HEMEN UYUM SAĞLADI
Günlerce dairesinde bulunan eşyaların alınacağı korkusuyla yaşadığını anlatan Kaya, "En çok televizyonumu alırlarsa diye çok korkuyordum. Televizyonda en çok Avrupa Yakası'nı, belgeselleri ve siyaset programlarını seyrediyorum" diyor. SHÇEK Süleyman Demirel Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi'nin 9 yıldır müdürlüğünü yapan Uğur Özgün ise Selahattin'in kısa sürede uyum sağladığını belirtti. Yaşlılarla beraber saz çalıp türkü söyleyen Özgün, "Yaşlıların kendilerini daha huzurlu hissetmeleri için bahçeye ördek, at, güvercin, tavşan, kazların da aralarında bulunduğu çok sayıda hayvan bulunduruyoruz. Hem yaşlılar hem de onları ziyarete gelen yakınları bu hayvanlara bakarak, onlarla oynayarak güzel vakit geçiriyorlar" dedi.
