Quentin Tarantino son filmi
Soysuzlar Çetesi ile dünyada eleştirmenleri adeta ikiye böldü. Filmi iyi bulup Tarantino'ya övgüler düzen de var, sıkıcı bulup ve fırsattan yararlanıp Tarantino'yu yerden yere vuranlar da. Filmi beğenmeyenler Tarantino'nun II. Dünya Savaşı'yla ilgili kendince tarih yazmasından, filmin şiddet dozundan, geveze ve anlamsız diyaloglardan dem vuruyor. Hatta Tarantino'yu sinemaya ihanet etmekle suçlayanlar bile var. Ama Türkiye'de ilk üç günde 50 bin izleyici çeken filmi beğenenler özellikle Tarantino'nun nasıl bir sinema tutkunu olduğuna vurgu yapıyor. Sinema tarihinde çoğu unutulan filmlere yaptığı göndermelerle, türler (western, savaş, macera filmleri) arasında dolaşan Tarantino'yu alkışlıyorlar.
ATİLLA DORSAY (Sabah): Bir kez daha izleyince emin oldum: İlk izlenimlerim kesinlikle doğruymuş. Yani kısacası, bu keyifli, eğlenceli, gırgır bir yeni Tarantino opus'u. Ama aynı biçimde, ciddiye almak, iyi film saymak, ödül verip yılın en iyileri listelerine sokmak da gerekmiyor. Onu olduğu gibi kabul etmek en iyisi. Yani, tıpkı Tarantino'nun kendisi gibi...
YEŞİM TABAK (Sabah): Filmlerine, insan ruhunun karmaşasına vakıf olmak için gitmediğimiz malum, ama Tarantino bize sinemanın hayatı çekilir kılma yollarından biri olduğunu anlatıyor.
MURAT ÖZER (beyazperde.com): İşin özü, Quentin Tarantino denen 'deli'nin marifetleri aynen sürüyor. Yönetmenlik konusunda bir adım daha ileri gidiyor, hikâye anlatmada büyük sorunlar yaşamadan hayatını sürdürüyor, eğlendirme potansiyelini koruyor, oyuncu seçimindeki ilginç tercihlerine devam ediyor, sinemayı ezberlemiş olmanın avantajlarını kullanıyor, diyalog yazma becerisini sergilemekten geri durmuyor, yüzeysel gibi görünen karakterlerin derinliklerine inmeyi başarıyor, en önemlisi de bir bütüne ulaşmayı kolaylaştıran enstrümanlara olan hakimiyetini bir kez daha gösteriyor...
UĞUR VARDAN (Radikal): Tarantino kendince tarih yazıyor... Ama filminin, belli bir kuşağın anılarını depreştirmekten başka tarihi bir anlamı yok. Komik, yer yer zekice, kuşkusuz eğlenceli ama bütün bunlar, filmi 'tarihi' ve 'unutulmaz' yapar mı, işte orası tartışmalı...
MEHMET AÇAR (Habertürk): İlk bir saatte hikâyenin çatısını kuran Tarantino'nun mükemmel sinema anlarına doğru ilerlemesini boşu boşana bekliyorsunuz. Üstad filmini daha da yavaşlatıyor ve konuşma sahnelerini inatla ve itinayla devam ettiriyor. Özellikle, Fransız taşrasındaki bir bodrum kafesinde geçen ve bitmek bilmeyen klostrofobik sahne, tahammül sınırlarını zorluyor. Seyircinin finale dek görmek istediği birkaç ilginç karakterin de gereksiz yere Hakkın rahmetine kavuştuğu bu sahnenin ardından, film ne yazık ki toparlanamıyor
SUNGU ÇAPAN (Cumhuriyet): Çeşitli yönetmen ve oyunculara yapılan göndermeler ve 1920'lerin ekspresyonist Alman sineması üstüne kitap yazmış, İngiliz sinema eleştirmeni bir teğmen (Michael Fassbender) gibi, sinefillere seslenen çeşitli hoşluklarla süregelen
Soysuzlar Çetesi, düz sinematografisinden çok büyük savaşın resmi tarihine birtakım Tarantinomsu, farklı seçenekler sunuşuyla ilginçleşen genelde dönemin atmosferini yansıttığı söylenebilecek bir seyirlik sonuçta.
CÜNEYT CEBENOYAN (Birgün): Bir insan hem bu kadar geniş bir sinema bilgisine sahip olur, hem de nasıl bu kadar 'tın tın' kalır anlamakta güçlük çekiyorum. Boş bir adam Tarantino, bu kadar basit aslında. Zeki, yetenekli ve bilgili olmak boş ve sığ olmayı dışlamıyor. Sanatın manasını anlamamış biri o. Sanatın tek bir manası yok elbette, bir formülü yok. Ama sanat insana dair ve insan için yapılan bir faaliyetse, o insan Tarantino'nun umurunda değil.
FIRAT YÜCEL (Altyazı): Pek çok açıdan içi boş, gereksiz, laubali, mastürbatif ve fetişistik olarak görülebilecek bir yapım. Ama diğer yandan,
Soysuzlar Çetesi'ni sinema kültürü/tarihi üzerine bir tür inceleme (ama saygı duyulan biçimler/ filmler kadar, adı sanı duyulmamış, çer çöp kabul edilen biçimleri/filmleri de içine alan, resmiyetten uzak bir inceleme) olarak görmeye n i y e t l e n e n l e r i yine oldukça ilginç bir deneyim bekliyor.
