Perşembe günü karayoluyla İstanbul'dan Ankara'ya giderken "acaba haksızlık mı yaptım" diye düşünüyordum. Çünkü o günkü yazıda, bir sınıfın (kentli, okumuş laikçiler) ve bir zümrenin (askeriye) Cumhuriyete el koyduğunu, geniş halk kitlelerinden ise sadece alkış beklendiğini söylemiştim.
Peki ya belediyelerin son yıllardaki etkinlikleri? Onlarda halk yok mu?
Elbette var ama o etkinlikler daha çok Cem Uzan'ın seçim mitinglerine benziyor:
Getiriyorsun üç beş sanatçı, açıyorsun müziği sonuna kadar, veriyorsun coşkuyu, veriyorsun coşkuyu... Oluyor sana Cumhuriyet kutlaması. (Benim de hoşuma gidiyor.)
Aslında nispeten yoksul kesimlerin eğlencesi bu: Bayrak bedava, tişört bedava, konser bedava, lazer gösterisi bedava...
Neyse... Evet, bu düşünceler zihnimde dolanadursun, o arada kentten çıktık...
Yolda ilerledikçe bayraklar azaldı, azaldı ve neredeyse hiç kalmadı. İstanbul'la birlikte sanki Cumhuriyet de geride kalmıştı.
Resmi daireler, okullar ve parmakla sayılacak işyerleri haricinde Cumhuriyet oralara uğramamıştı.
Derken Ankara'ya ulaştık: Her yerde bayrak, her yerde Atatürk... Cumhuriyet geri gelmişti. Sevindik valla.