İyi arkadaş isteyen var mı? Pek kalmadı galiba. Herkes ilginç arkadaşlar arıyor kendine. "İlginç" kelimesi bu bağlamda "bolca hikâyesi, eğlencesi ve dedikodusu olan" anlamına geliyor.
Kapıları arkadaşlığa ardına kadar açık insanlar tanıyorum. İçeri giren çıkanın haddi hesabı yok. Onlara bakınca, ne güzel, diyorum, nasıl da sıcak ve cana yakınlar! Ama kapılarının önüne bıraktıkları "çöplere" göz attığımda aklım başıma geliyor. Mahrem paylaşmalar ve ortak hatıralar ne çabuk çöp olup atılıyor!
Çekirdek aile... Anne baba borç batağında, çocuklar okul cehenneminde, büyükanne bakım evinde... Görünürde aile varlığını sürdürüyor ama "ayakta durduğunu" kim iddia edebilir!
Muhafazakârlar modernliğin bir cilvesi olarak "çekirdek aile"yi kutsarlar. Oysa "Gelenek" başka bir şeyi işaret ediyordu. Yani kutsanacak bir aile varsa eğer, büyüklerin, ebeveynlerin, çocukların ve diğer akrabaların iç içe olduğu eski/geleneksel ailedir o! Oysa cesaretle vurgulamamız gerekir ki, "çekirdek aile" denen şey bizatihi eksilmiş, çözülmüş, hatta giderek zavallılaşmış bir sosyal ünitedir. Durumu umutsuzdur.
Ahlaklı olmak... Cesaret ister. Göze almak gerekir! İşsiz kalmayı veya tek başına kavgaya girmeyi göze almaya benzer.
Bilge mimar Turgut Cansever için yeryüzünde varolmanın temel hedefi "beşer"den "insan"a yükselmekti. Onu saygıyla anan muhafazakârlar da dahil olmak üzere, şimdi herkes binaları yükseltiyor. Binalar daha yukarı, daha daha yukarı doğru çıktıkça, "insana yükselmek" imkânsızlaşıyor mu ne!
Korkunun güvenliğe bir faydası yok, güvenlikçilere var!
Güvenlikleştirilmiş toplumun acıklı şaşkınlığı: Bizi güvenlikçilerden kim koruyacak!
Şu twitter âlemine bakıyorum da... Bir gün hepimiz aforizma olarak öleceğiz!