Sohbetin ve birlikte iyi vakit geçirmenin yerini komik(!) videolar paylaşmak aldı.
"Komik" kelimesinin ardından ünlem koydum, çünkü bundan fena halde kuşkuluyum.
Tamam! Melankolik olduğum doğru ama suratsızın teki değilim, gülmeyi severim.
Ancak paylaşım rekorları kıran, elden ele dolaşıp duran videolarda ne neşe görüyorum ne de mizah!
Mesela el kadar bebek bir yetişkine küfrediyor.
Veya çocuklar ellerinde cep telefonları ninelerinin bu teknoloji karşısındaki hayretini videoya çekip gülüşüyorlar.
Bu görüntülere bayılmayan kalmıyor.
Anlayamıyorum.
Bir yamukluk var bütün bunlarda. Kesin!

Geçen gün Fatma Barbarosoğlu köşesinde bu konuya değindi. ("Ninelerimizin hayretini ihlal etme hakkımız var mı?" Y.Şafak. 13.12.2017) Barbarosoğlu yazısının sonunda iki önemli soru soruyordu...
Birinci soru şuydu: "Gün boyu ekranımıza düşen videolar ile mesafemizi hangi açıdan korumamız gerekiyor?"
İkinci soru ise beni son zamanlarda çok rahatsız eden bir konuya doğrudan temas ediyordu:
"Yaşlıların ve çocukların en mahrem hallerini 'like' almak uğruna servis etme hakkını nereden alıyoruz?" İstiyorum ki, şimdi bu sorular kafamızı azıcık da olsa, kurcalasın...
Sonra yine üzerine konuşuruz.
Ancak şunları da not edeyim...
Belki böyle yaparak eğleniyoruz ama içinde zerre neşe yok!
Mizah sandığımız çoğu şey çiğ alaydan öteye gitmiyor.
Farkındasınız, değil mi?