Sanki hepsi "Nasıl daha kötü oynarız" demişçesine sahaya çıkmışlardı. Maç öncesi şartların yanında hep handikap yazması bir kenara, artık vasat olma hakkı bile bulunmayan oyuncuların, yine garipliklerin ve acemiliklerin sahibi olduğunu gördük.
Avrupa'ya veda eden, en önemli oyuncusunu (Gökhan Gönül) sakat kontenjanına ekleten, bir de seyircisinden mahrum kalan bir takımdan beklenen hırs ve agresiflikten çok uzaktılar. 17'de gelen ilk gol ile 62'deki ikinci arasındaki 45 dakikayı Fenerbahçe için 'oynanmamış' sayabiliriz.
Eski alışkanlıkların, hastalıkların, umursamazlığın tekrarlandığını izlerken, maça gelmek zorunda kalmayanlar adına da sevindik. Fenerbahçe'nin iki stoperi, onlar adına bu eksiği çok iyi tamamlıyorlardı zaten. Genç bek Okan'a tereddütle yaklaştılar, bindirmelerinde özellikle Mehmet Topuz'un tercihi olmadı.

GENÇ OKAN DERS VERDİ
Bu görmemezlik, Manisa defansını da tedbirsizliğe itiyordu. Okan birinci ve üçüncü gollerin hazırlayıcısı olup, bir de gol çizgisinden çıkardığı topta yaptığı kademe ile, "forması için" oynayanların neler yapabileceğini de gösterdi. Böyle kritik maçta, bu cesareti gösteren Aykut Kocaman'ı da tebrik etmek gerekir. Çıkacak faturaya aldırmadan, doğru kararı tercih etti. Ve Alex... Biraz kıpırdadı, attığı ve attırdığı golle moralini de geri aldı. Niang'ın da gole kavuşması, kapasitesini takım arkadaşlarına vurgulaması da önemliydi.
Risk almaya başlayan Manisa karşısında 65'te Dia-Özer hamlesi ile farklı skorun adımı atıldı. 9 dakikada 2 gol birden buldular. Topu yere indirip, ayağa ve ileriye oynamalarıyla beraber, Manisaspor'un hatları arasındaki mesafeyi büyütüp, şeffaf bir rakip yarattılar. İlginçtir; aynı özelliğe Fenerbahçe defansı da sahipti.
Milli maç arası iki takım için de ilaç olacaktır. F.Bahçe'nin bu galibiyete ve süreye çok ihtiyacı vardı.