Fenerbahçe'nin maça başlama dakikası 62'dir. Aykut Kocaman eveleyip; geveleyen, belli bir plandan uzaklaşıp bireysel kahramanlıkların peşine düşen takımını uyandıran hamleyi Stoch ve Semih hamleleriyle yaptı. Hem tribünlere mesaj veriyordu "Biz kazanmaya oynuyoruz" diye, hem de takımına "hücum" emrini iletiyordu.
Uyuyanlar uyandı bir anda... Öne doğru koşmaya, risk almaya, toptan uzaklaşmak yerine pas istemeye başladılar.
Tribünlerin suskunları da devreye girdi. Baskılı bir tezahürat başladı. Her şey birbirini tetikledi. 77'de Alex'in "vicdansız" frikiğiyle tabela değişti ve "gereken oyun" ile maç devam etti.
Maçın iyiler kısmına birkaç parantez açılabilir. Kaptan Alex ile başlamamız önceliktir. İstekli oynadığında, maçın sorumluluğunu üstlendiğinde tadına doyulmuyor. İkinci sırada Gökay gelir. Gökhan Gönül'ü yanına eklemek lazım. Cristian'ı kendisini bu kadar topa gösterirken, rakip kaleye böyle istekli koşu yaparken görmek güzel.
Ve Aykut Kocaman... Bu kadar baskı yerken, hakkında olmadık şeyler söylenip yazılırken hem kendisini, hem de takımını dik tutuyorsa, birçok şeyi aşmış demektir.

NİANG&DİA HAYAL KIRIKLIĞI!
Kötülerin başına hakem Yunus Yıldırım'ı yazabiliriz. İlk yarıda net sarıları göstermedi, ikinci yarıda Niang'a yapılan penaltıyı atladı.
Bekir ve Andre Santos'un aynı anda oynadığı bir defansın gol yemeden maç kapamaması gibi bir mucize de vardı dün. Hünersizliği Sivasspor forvetlerinin hanesine yazmak gerekir.
Hayal kırıklıklarının başında da Niang geliyor. Vatandaşı Dia ile birlikte çözümsüzlüğün parçası gibiydiler.
Sivasspor Teknik Direktörü Rıza Çalımbay'ın maçı sadece yenilmemek için oynamasına anlam vermek de mümkün değil.
Beş maçtır ağır eleştiriyorum Fenerbahçe'yi.
Dün için de cümle bulabiliriz ama dünkü takıma 'Kötü koştu, maçı istemedi, ortaya ruhlarını koymadılar' diyemeyiz.
Kolay gözüken aslında büyük bir final oynadılar. Gerçekten ne olduklarını anlamayı başarırlarsa, büyük takım da olurlar, büyük oyuncular da...