Haftalardır belli bahanelerin arkasına saklanıp, dünkü gibi bir şova ve gövde gösterisine sahip olduklarını herkese unutturdular.
Aynı kadroyu sahaya sürdüğünde, Aykut Kocaman için iyi şeyler düşünmedik. Koşmayan, mücadeleden sakınan, sahada gizlenen ve sorumluluk almayan bu oyuncularla haftalardır devam etti. En kritik maça yine aynı oyuncular ile çıkarak, geçen maçlara prim tanıdığını düşündük. Onaylamıyorduk.
Ama karşımıza bu senenin sayılı iyi maçlarından birini oynayan takım çıktı. Her futbolcunun neden Fenerbahçe'de oynadığını kanıtladığı, ilk dakikasından son anına kadar skoru zorladığı, yardımlaşmanın üst düzeyde olduğu bir 90 dakika yaşıyorduk. Coşkuluydu sahadakiler. "Biz istediğimizde" dercesine tempoyu arayıp, taraftarlarının koltuklarına rahat oturtturmaya niyetli oynadılar. Öne geçtiğinde maçı oyalan takım olmaktan çıkıp, her saniyeyi yeni bir atak için terle dolduruyorlardı.

AĞABEYLER DEVREDE
Ağabeyler devreye girmişti. Alex'te başlayan kıpırtı, Emre'den Baroni'ye de bulaştı. Sezonun kayıp ismi Mehmet Topuz ileri-geri piston gibi çalışıyordu. Bu devir sayısının, oyunu tek yönlü hale getirmesi de kaçınılmaz oldu.
Ligin en organize, en iyi pas yapan ekiplerinden birini sallayarak, altıya kadar tabelaya rakam yazdırmak, son düzlükte aranan kimliğin bulunmasıdır belki de...
"Belki" diyoruz, çünkü bu takımı daha önce bir-iki maçta sayılı dakikalarda gördük. Hesapların kesileceği, zirvedekilerin birbirinin ensesinde soluyacağı haftalar başlarken, "pes eden" yerine "şampiyon" gibi olanı sahada gördü herkes... Bu taraftara, sekiz aydır engizisyon işkencesi çeken yönetime ve sürekli çözüm bulmak zorunda olan, gülmeyi unutan Aykut Kocaman'a ilk borçlarını ödediler. Sahadaki arzunun ve coşkulu oyunun "tesadüf" olmaktan çıkması, sonraki haftalarda benzerlerinin gerçekleşmesiyle olur. Ve sözleşmelerdeki rakamlara bakarsak, taraftarın bu oyunculardan alacağı kolay kolay bitmez...