Bayram günleri, yeni sevinçlerin yeşerdiği, güzelliklerin barış duygusuyla taçlandığı, iyiliklerin öne çıktığı günler... Bu içten duygularla, sevgili okurlarımızın Kurban Bayramı'nı en iyi dileklerimizle kutlayalım. Umarız bu bayram havası, ülkemize de iyilikler, güzellikler; en önemlisi en kısa sürede barış getirir... Çünkü artık, hepimizin bayram tadında sözcükler duymaya ihtiyacı var.
Hepimizin gerginliklerden, ötekileştirmelerden sıyrılarak kucaklaşmaya, sevgiyle adım atmaya, barışa ihtiyacı var. Bu ihtiyaç ülkeyi yöneten, etkileyen tüm siyasetçileri de içeriyor. Ülkenin barış içinde normalleşme yaşayabilmesi, siyasetçilerin hepsinin buna katkı vermesi, hepimizin büyük arzusu...

***
Bu bayram umarım insanlarımızın, kendilerini ve başkalarını daha iyi tanıma özlemlerine de hizmet eder. Çünkü günümüz insanının, bu içgüdüsü biraz eksik gibi... Hiç kimse, hem kendisini tanımak, hem de başkalarını tanıyabilmek derdinde değil... Günümüzde insanlarda böyle bir özlem yok sanki... Oysa insanlık, asırlar öncesinde Delfi Tapınağı'nın girişinde "Kendini Tanı" parolasını paylaşmıştır tüm toplumlarla... Sonrasında hep kutsal kitaplar da, insanlıkla ilgili dikkat çekici tüm metinler de, aynı parolanın derinliklerine çapa atmıştır...
***
Aslında insan psikolojisinin temel içgüdüsünde de, bu arayış vardır...
"Kendini tanıma" ve ardından "kendini bilme" arayışı... İnsanın bu arzusu, gönlünün derinlerinde bir yerinde kazılıdır sürekli... Çünkü bu arayış arzusunu, insanın sadece bilgiyle kazanması çok zor... İnsan, zihninin bilinçaltında, sezgilerin gizemli dünyasında, güçlü bir sevgi duygusu eşliğinde çıkabilir böylesi bir arayışa... Arayış ömür boyu sürer elbette... İnsanın varoluş sırrını bilme, anlama, algılama tutkusunun, o büyük uçurumu da çeker; yine insanı bu arayış yoluna...
***
Eski bir Fransız şarkısı şöyle söyler: "L'amour est l'enfant de la liberte."
Yani; "sevgi özgürlüğün çocuğudur..."
Hani değinmiştik ya insanın yeryüzünde asırlardır sürdürdüğü hakikati arayışına...
Hani, bir zamanlar "Delfi Tapınağı"nda yazılı "Kendini Tanı" parolasına...
İnsanın kendi zihninde; tüm tutsaklıklardan arındırılmış, tüm mecburiyetlerden kurtulmuş bir adım atabilmesi için, "sevginin de özgürlüğün çocuğu" olması lazım, o Fransız şarkısındaki gibi...
Sevgi ve özgürlüğün içtenlikle, şefkatle kucaklaşması birbiriyle....
***
Günümüz insanının büyük bölümü ise; sevgi duygusunu, özgürlükle kucaklaştıramadığı; "kendisini tanıma" yolculuğunu, "kendisini bilme" erdemini, hep bilinmeyen gelecek bir zamana ertelediği için; adını koyamadığı "kaygı" duygusu taşır içinde bir yerlerde... Kendi özünden koptuğu için, bilinçaltındaki acı verici "ayrılık" durumu da içten içe kemirir insanı... Büyük bir yabancılaşma doğar... İnsanın insana... İnsanın tüm insanlığa yabancılaşması sanki... Sonrasında tüm kaygılardan kurtulmak kaygısı başlar. Adı konulmamış, kendi özüne "hasretlik" ve bizzat kendi varlığından uzaklaşılmışlığın simgesi "ayrılık" duygusunu da; eskilerin deyimiyle halının altına süpürmek için, bağımlılıkları ve rutin bir hayatı inşa eder insan kendisine...
***
Bu rutin hayat, alkışlanacak emeği ile hayat mücadelesi veren tüm insanları, eleştiren bir yaklaşım değil, yanlış anlaşılmasın... Rutinleşen hayat, insanlığın her alanda "ayrılıktan", "aynılaşmaya" adım atması biraz da... Doğanın ışıltılı, aydınlık sesinden de uzaklaşıp; sadece misafir olduğumuz bu dünyada, hırs kıskaçlarının arasına sıkışmak, kendi anlamını bulamamak belki de...
İnsanlığın ve kendimizin anlamına, minnacık olsun, ruhumuzun en güzel yerlerinde sarsan bir yanıt bulamadığımız sürece, "aynılaşma" sürer... Ve bizler de, geldiğimiz gibi gideriz...
Oysa insan, sürekli sevinçlere layık, iyiliklerle bezenecek bir varlık...
İnsan... İnsanlaşan insan... Seven insan... Güzel insan... İyi bayramlar efendim...