Herkes gibi ben de Show TV'nin dizisi Suskunlar'ı içim ezilerek izliyorum. Çünkü biliyorum ki bunlar hayal ürünü değil, düpedüz hayat ürünü!
Geçenlerde yazmıştım. Suskunlar'ın ilk bölümünün yayınlandığı gün; işkence gördükleri, istismar edildikleri iddia edilen çocuk mahkum ve tutuklular, Adana Pozantı'dan Ankara'ya naklediliyorlardı.
Zaten yılda en az iki kez cezaevlerinde ya da koruma kurumlarındaki benzer skandallar medyaya yansır. Ne yapanlar insafa gelir, ne de bu insanlık suçlarının ardı arkası kesilir...

HİÇ KOLAY DEĞİL
Suskunlar, yıllardır çaresizlik içinde susup yutkunanların hikayesi...
İnşallah bu dizi sayesinde bazı suskunların da dili çözülür, gördükleri kötü muamelenin hesabı sorulur, çocuk ruhları paramparça edenler, bin katıyla cezalandırılır.
Ama "Susma" demek kolay mı? İnsanın yıllardır ruhuna gömmeye çalıştığı o yarayı, o affı olmayan günahı milyonlarla paylaşmak, o bakışları metanetle karşılamak, 'İşte beni bu adamlar kirletti, bunlar yaptı' diye birilerini işaret etmek, yılların büyük sırrını önce kendine ve sonra başkalarına ifşa etmek kolay mı? 12 Eylül'ün işkence odalarında hayatları kararanların davaları 30 yıl sürmedi mi bu ülkede? 30 yıl o acıyla yaşamak ve yaşadıklarını kendinden bile gizlemeye, saklamaya çalışmak kolay mı?

ENFES BİR SAHNE
Suskunlar'ın son bölümündeki o sahne hâlâ yumru gibi boğazımda duruyor. Hani bizim üç kader ortağının, metruk bir evde, kendileri gibi hapishanede aylarca eziyet gören bir çocuğu konuşturmaya çalıştıkları o sahne...
Bence yılın en dramatik, en içe işleyen, en yara dağlayan dizi sahnelerinden biriydi.
Oyunculukların hepsi iyiydi ama Sarp Akkaya o sahnede büyüdü, büyüdü, kocaman bir yıldız oldu. Sözde, çocuğu konuşturmaya çalışırken, aslında yıllardır beynine hapsetmeye çalıştığı iç sesini haykırdı. Yıllardır içinde biriktirdikleri, lav olup yüzeye fışkırdı.
Ben konservatuvarda hoca olsam, bu muhteşem görüntülerin eşliğinde öğrencilerime 'Rol, oyuncuyu, oyuncu rolü nasıl büyütür?' konulu ders verirdim...