HEM mesleğini icra edip hem de kitap yazabilen meslektaşlarıma nasıl da gıpta ediyorum. Ben de birkaç deneme yaptım ama sonunu getiremedim.
Atilla Dorsay, Turgay Noyan, Ece Vahapoğlu ve çevremdeki diğerleri bu zaman ve enerjiyi nasıl buluyorlar, bilmiyorum. Haftanın 6 günü yazı yazmak, tüm mesaimi kapsarken ve beni tamamen bloke ederken, onlar bu işi nasıl beceriyor acaba?
Vallahi bravo!
Son olarak elime sevgili Hakkı Yalçın'ın yeni kitabı Yürek Ağlar Gözden Önce geçti. Düş dünyasından ya da hayatın içinden süzdüğü muhteşem öyküleri arka arkaya dizmiş. İlk öykü, insanı yüreğinden kavrayıp kitabı bir solukta okumaya mecbur ediyor adeta:

KÜÇÜK MELEKLER
Hakkı her sabah önüne çıkan gariban kadına sadaka verirmiş. Bir gün kadın işe girmiş, hayatını kurtarmış ve ilk iş olarak Hakkı'ya bir hediye almış. Hakkı o hediyeyle uçağa binmiş. Yanındaki ve önündeki koltukta iki şirin kız çocuğu oturuyormuş. Sonra bakmış ki ellerindeki resim defterlerine koltuk numaralarını yazıyorlar.
Hakkı'nın koltuğunun üzerinde 'yanlış yolcu' yazıyormuş. Hakkı onların, kanatlarını gizleyen iki melek olduğunu ve insanlara 'ömür bileti kestiğini' anlamış. Uçak düşecekmiş yani...
Gerisini anlatıp kitabın heyecanını yok etmek niyetinde değilim.
Benim bu öyküden süzdüğüm çokça hayat dersi oldu. Bir kere, iyilik yapmaktan asla vazgeçmemek gerek. Ama bunu 'yarını garanti etmek' ya da 'meleklerden izin kağıdı koparabilmek' için değil, sadece insan olduğun için yapmalısın.
Bizim Hakkı'yı Takvim'deki yazılarından takip edenler bilir. En büyük düşü, mahallenin çocuklarıyla uzaya çıkıp yıldızların arasında maç yapmaktır. Hakem olarak da uzayın karanlığını aydınlatmak için kabuğunda mum taşıyan bir kaplumbağayı hayal eder. Bence kaplumbağaya gerek kalmadı dostum.
Senin öykülerin üzerinde birer projektör var zaten...