Onu en son 4 yıl önce Sıraselviler'deki bir gece kulübünde dinlemiştim. Şarkıları her zamanki gibi harikaydı ama ayaklı mikrofonun arkasında put gibi durarak söylüyordu. Gözleri sürekli kapalıydı. Bırakın konuşmayı, onu izlemeye gelenlerle göz teması kurmaktan bile kaçınır gibiydi. O gün içimden "Yazık, sadece albüm sanatçısı olabilir" diye geçirmiştim. Yanıldığımı geçen hafta Altınoluk Amfitiyatro'da anladım. O durgun, solgun ve yorgun kadın gitmiş, yerine son derece enerjik, seyirciyi ilk 15 dakikada avucunun içine alan, mekanın yarısını ayağa kaldırıp, iki saat boyunca oynatan harika bir Göksel gelmişti.
Şarkılarını çok sevmeme rağmen, konser performansından umutsuz izlemeye gittiğim Göksel'in müthiş değişimi herkesi memnun etmişti. Kiminle konuştuysam, "Göksel'i böyle bilmiyorduk, çok eğlendik" dediler. Bu değişimin pek çok nedeni olabilir.

ORKESTRA FARKI
Birincisi, kendisinin de söylediği gibi son albümünün onu en iyi ifade eden albüm olması. Göksel bu albümüyle kendini âdeta yeniden keşfetmiş gibi... Konseri cazip kılan ikinci önemli unsur ise orkestra elemanlarının tek tek ortaya koydukları müthiş performanslardı.
Saksafonda Anıl, gitarda Uğur harikalar yaratıyorlar. Hele Göksel kostümünü değiştirmek için kulise gittiğinde günümüzün gözde disko parçalarından bir derleme yaptılar ki, coşan gençleri zapt etmek mümkün olmadı.
Görünen o ki, Göksel çok doğru bir yola girmiş.
Ah bir de kostüm seçimleri, şarkı tercihleri kadar iyi olsa...