Haberlerde izlediğim görüntüye inanamadım.
Niğde'de bunalıma giren bir baba, çalıştığı inşaatın en üst katına çıkıp intihara kalkışmıştı. Onu vazgeçirmek için türlü yollar deneyen polis, sonunda adamın 10 yaşındaki oğlunu olay yerine getirdi. Çocuk, megafonu eline alıp korkudan titreyen sesiyle babasına atlamaması için yalvarmaya başladı.
Uzun süre dil döken çocuk, sonunda babasını ikna etmeyi başardı.
Olay belki mutlu sonla noktalanmıştı ama o 10 yaşındaki çocuğun yaşadığı psikolojik travma ne olacak, o garibim, ruhuna yapışan o katrandan, gözlerinin önünden gitmeyecek o görüntüden nasıl kurtulacak diye düşündüm. Özel eğitimli psikologlar ya da emniyet teşkilatlarında bulunması gereken müzakereci polisler dururken, bir çocuğu bu iş için kullanmanın aymazlık olduğu fikrine kapıldım.
Ama sonra tekrar düşündüm.
Çocuk adına bu travmayı atlatmak, babasız büyümekten çok daha kolaydı.
Polisler 'son çare' olarak o çocuğu kullanmışlardı.
Yine de 'kullanışlı çocuklar ülkesi' olmaktan bir an önce kurtulmamız şart!