Diyelim ki çok mutsuzsunuz; içinizde bir gölge, hatta koyu bir karanlık...
Zaman zaman birbirimize sorarız ya; "Şu anda ne yapıyor olsaydın mutlu olurdun?" diye...
İşte o gölgelerin altında, hiçbir ışığı göremeyen gözlerimizle "Hiç" deriz.
Yaşadığımız mutsuzluk mudur, yoksa tatminsizlik mi acaba?
İnsana 'mutluluğa giden yolda' reçeteler öneren yaşam koçlarını, bu konuda yazılmış kitapları pek önemsemem! Okuduklarından bir hayat, bir mutluluk kurulmaz bana göre... (Ama okurken insana mutluluk veren kitaplar vardır, o ayrı.)

GENLERİN DE ETKİSİ VAR
Fransız psikolog-yaşam koçu Florence Servan'ın '3 Kifs par Jour' (Günde Üç Alışkanlık) kitabı ile ilgilenirken, yine tipik reçetelerle karşılaştım.
Onları geçelim...
Ama şu konu dikkatimi çekti.
Hepimiz mutlu olabilme konusunda aynı genetik mataryelle doğmuyormuşuz. Serotinin taşıyıcı 5-HTT geninin iki varyasyonu varmış. İnsanların zorlu yaşam koşullarıyla baş edebilmeleri kısa veya uzun 5-HTT genine bağlıymış.
Bir aile üyesinin ölümü, boşanma veya işten çıkarılma gibi durumlarda kısa 5-HTT geni taşıyan kişilerin; depresyon yaşama riskleri, genin uzun varyasyonuna sahip kişilere göre iki buçuk misli daha yüksekmiş. İki kısa gene sahip olanlar ise daha büyük tehdit altında...
Bu araştırmanın sonuçları da 2003'te Science dergisinde yayınlanmış.
Ortaya çıkan sonuç şu: Mutlu olmak yüzde 50 bizim kapasitemize bağlı. Yüzde 10 çevresel faktörler önemli.
Gelelim geri kalan yüzde 40'a; bu da bizim yaşamı görüş ve algılayış biçimimizle alakalı... Yani istersek ve çok istersek mutlu olabiriz.
Ama şu yanılgıya hiç düşmeyin ve şunları söylemeyin:
Zengin olduğumda mutlu olacağım...
Zayıfladığımda mutlu olacağım.
Bu sınavdan geçersem çok mutlu olacağım...
Yok öyle bir şey!