Ben bu yazıyı yazarken Türkiye- ABD maçına saatler kalmıştı. Umarım bugün gazeteyi aldığınızda manşetler Türkiye'nin şampiyonluğunu anlatıyor olur. Ama ben şimdiden kara kara düşünmekteyim: Bu kadın iki gece üst üste bu stresi nasıl kaldıracak? Sırbistan maçında öyle çığlık çığlığa bağırdım ki, komşuların jandarmayı arayıp "Koşun, kadının birine ayar veriyorlar ya da doğruyorlar, kesiyorlar" dememesi mucize. Bir evin içinde, bir bahçede (özellikle son salisede dayanamayıp bahçeye saklandım), yoyo gibi zıplayıp, hadi gerçekleri söyleyelim arada bol bol da küfredip, bağırıp çağırıp, maçın hakkını verdim, verdim ama ses tellerimin birkaç tanesini de fena benzettim.

MİLLET OLARAK AYARIMIZ YOK
Son saniyelerde zaten bir blackout durumu oldu sanırsam! Şuur bir gitti geldi. Bu kadar strese beynim kontak kapattı. Dediğim gibi birkaç saniyeliğine gittim geldim. Fakat anacım bu kadar heyecan da beyne zarar. Maç bitti, benim tansiyon artık nasıl bir yükselişe geçmişse beynim zonk zonk! Kafatasım ağrıyor sanki. Kulaklarım yanıyor. Hani tövbe yarabbim Allah biliyor da vermiyor diyeceğim neredeyse. Yani sportif faaliyetlerdeki ulusal başarılarımız pek öyle parlak değildir ya, demek böyle zırt pırt final oynasak, memlekette büyük zayiat olacak. Sıcak kanlı milletiz, neşemizin de yasımızın da ayarı yok. Ya da belki alışkın olmadığımızdan bu şampiyonluk açlığımız. Amatör kaldığımız bir mevzu ne de olsa... Neyse işte biz maçı Hak'ka kavuşmadan bitirebildik ve tabii iş orada kalmadı. İki kız arkadaş o gazla evden bir fırlarsın, istikamet dooooğru Aya Yorgi... Marrakech'e bir girdik ki anam anam, ortalık mahşer yeri. Sanırsın maç az önce burada oynandı. Ellerde meşaleler, bayraklar, marşlar 'u-a dev adam'lar... Aman kardeşceğizlerim ne coştuk ne coştuk! Sizin gibi, herkes gibi... Umarım aynı kontrolsüz saçmalıkları ABD maçından sonra da yaparım, yaparız. Ayyy siz şu anda sonucu biliyorsunuz ya, ne şanslısınız!