Uzun zaman önce antidepresanlar konusunda çok atıp tutardım. Kullanan arkadaşlarımı vazgeçirmeye çalışırdım. Kendim de "Pasiflora bile içmem" diye övünürdüm. İşte bazı insanlara büyük söz söylemek hiç yaramaz. Ben kesinlikle onlardan biriyim. Gün oldu, devran döndü benim bu ilaçlara ihtiyacım olduğu doktor tarafından tescillendi. Şimdi onlarsız yapamıyorum. Bu ilaç bağımlılığı değil ama... Kabul etmek lazım, bazılarımızın beyni gerekli kimyasalları salgılamakta tembellik yapıyor. Bu da yaşam kalitemizi fena vuruyor. O ilaçlar da takviye görevi görüyor işte. Korkacak, çekinilecek bir şey yokmuş meğer. Bu takviyeye ihtiyaç duymanın her zaman mutsuzlukla, depresyonla ilgisi yok ayrıca. Dün bir haber vardı, Ebru Gündeş evlenince kullandığı antidepresanları bırakmış, haberin yorumu 'Kocası Ebru'ya yaradı' şeklindeydi. O iş her zaman öyle olmuyor işte! Öyle koca moca bu işlere yaramayabiliyor. Bir ara ben de en mutlu, en huzurlu olduğum zaman artık bu minik arkadaşlarla ilişkimi yavaş yavaş sonlandırayım dedim ama yok, yemedi. Mutluluktan mutsuzluk çıkarmaya başladım ve hemen yanlıştan döndüm. Artık şunu paşa paşa kabullenmiş durumdayım; benim beynimin bu kimyasal desteğe ihtiyacı var. Üstelik o destekle hayat çok daha tahammül edilebilir ve kolay. Fazla büyütmemek lazım. Öyle lazım geliyorsa iç gitsin işte! Taş atıp kolum yorulmuyor.