Mart ayında seçimler yapılır, eli yüzü düzgün, boylu poslu, diğerlerine nazaran daha dipçik görünüşlü kızlaroğlanlar bir kenara ayrılırdı.
19 Mayıs'ta statta yapılacak gösterilerin hazırlıkları böylece başlardı.
Bütün beden eğitimi dersleri ve ayrıca okul saatleri dışında haftada en az üç-dört saat koreografi ezberlemek ve uygulamakla geçerdi.
Bundan keyif alan tek arkadaşımı bile hatırlamıyorum.

YA KIYAFET SORUNU...
Bu hem bizim için hem de bu işlerden sorumlu öğretmenler için tam bir angaryaydı.
Bir de kıyafet sorunu vardı ki, sormayın gitsin.
Her yıl abuk sabuk seçimlerle hepimiz küçük birer soytarıya dönerdik.
Ve üstüne üstlük o saçma sapan ve eğilsen sökülecek kadar uyduruk dikilmiş giysilerin parası da bizim cebimizden çıkardı.
Sanki çok meraklıymışız gibi...
Mayıs başından itibaren provalar sıklaşır ve mekan değişirdi.
O komik sözde dansımsı hareketleri iyice bellemek için okul bahçesinden olayın gerçekleşeceği stadyumlara taşınırdık.
Diğer illeri bilmem de İzmir o tarihlerde artık yavaş yavaş kavrulmaya başladığı için aç susuz, güneşin altında saatlerce süren provalar kelimenin tam anlamıyla canımıza okurdu.
Ve tarih tam 19 Mayıs'ı gösterdiğinde, eğer tören 10.00'daysa, bizi 7.00'de tören alanına dikerler; sabah ayazında, üç saat dişlerimiz birbirine vurarak zibidi gibi öylece bekletirlerdi.
Sonra yine öğle sıcağı... Gelsin ayılanlar, gitsin bayılanlar.

EZİYETE DE DEĞMEZDİ
Çektiğimiz onca eziyet de ürkütülen kurbağaya değmezdi çünkü hiç de öyle bütün bir şehir stadyumlara koşup bu gösterileri falan izlemezdi.
Yine mecbur tutularak getirilen okulun diğer öğrencileri ve işte anca anneler, babalar, kardeşler... Onlar da hevesle falan değil, bize ayıp olmasın diye gelirlerdi; işte ne yapsınlar artık!
Anlayacağınız ne 23 Nisan'da ne de 19 Mayıs'ta yapılan stadyum törenleri, öğrencilere eziyetten başka bir şey değildi.