Mevsim ve hava sıcaklığı nedeniyle; canım sadece aşktan, çiçekten, böcekten bahsetmek istiyor bugün.
Ama şu anda size anlatacağım mevcut bir maceram olmadığı için aklım hep eskilere gidiyor.
Eskilere gidince de içimde birden bir şefkat, bir 'Olsun be! Yine de kıyak adamlardı' hissi doğuyor.
Oysa ilişkilerini de, ayrılıklarını da şiddetli esen poyraz eşliğinde yaşayan bir kadınımdır ama işte üzerinden zaman geçince, geriye garip bir huzur kalıyor.
Zaten beni en üzenler dahil, hiçbirine hiçbir zaman ah etmedim ki ben. Ettiysem de sonra geri aldım; üç kere "Tövbe, tövbe, tövbe" dedim, bitti.

CADILIĞIMIZ PAZARA KADAR
Ama bu arada sadece kendimle ilgili değil, çevreme baktığımda da kadın ahı almayı göze alan adamlara "Bu ne cesaret birader?" demek istemişimdir hep.
Ki genelde erkekler, kadınlarından beddua almaktan biraz korkarlar.
Eh, tabii haklılar!
Bir kadını ağlatırsan, bir başka güç de seni ağlatır çünkü. Bunu bilirler.
Gerçi bizim pek beddua etmemize gerek de kalmıyor ya! Çünkü kadın kısmı olarak; güçsüzlük, çaresizlik, zavallılıktan değil, bazen gerçekten ciğerimiz yana yana, o kadar içten ağlıyoruz ki, o ciğer de intikamını, sahibinden bağımsız alıveriyor.
Bir kere şunu göz ardı etmemek gerekir ki; kadın denen varlık, hamurunda şefkatiyle doğar...
O şefkat de çevresindeki herkesin yedi ceddine yeter evellallah.
Belki de bu yüzden, affetmeye dünden razıyızdır ya genelde.
Bizim cadılığımız pazara kadardır...
Erkekler biz kadınlara 'eksik etek' derler ama bilmezler ki eksiğin en büyüğü onların yapı taşlarında.
Vefa, şefkat, sadakat duygusu, hoşgörü, vicdan, tutku, sağduyu. Hepsi yarım porsiyon katılmış yüreklerine.
Az pilav üzeri, az kuru hesabı. İşte bu yüzden sevgili hemcinslerim, adamların çok da üstlerine gitmeyelim derim ben!