Bir gazetede köşe yazarıysanız, yakın çevrenizle kurduğunuz ilişkinin iki farklı yolu oluyor.
Bir; yüz yüze kurulan ilişki.
İki; yazılar üzerinden kurulan ilişki.
Ben ikincisinin acısını çok çektim, hâlâ da çekiyorum. Çünkü bir sen varsın, bir de yazılarda yansıttığın insan. İkisi apayrı kişilikler değil tabii ki. Öylesi şizofrenik bir durum olurdu ama tam olarak, bire bir de örtüşmüyorlar.

İLİŞKİM BİLE BİTTİ
Mesela bazen telefonda anneme "İyiyim" diyorsam, aslında iyi olmayabiliyorum ve bunu da sizinle paylaşıyorum.
Sonra annem ertesi gün yazıyı okuyunca, telaşa kapılıyor "Öncel'in nesi var? Bana anlatmadı, gazeteye yazmış" deyip çevreden sorup soruşturuyor, üzülüyor, küsüyor vs.
Aynı şekilde yakın arkadaşlarımla ya da özel hayatımda da bu tip sorunlar olabiliyor.
Bu yüzden, yani yazdığım bir yazı yüzünden biten ilişkilerim de oldu mesela.
Diyorum ki "Adam, orada öyle yazmam gerekti, öyle yazdım, sen üstüne alınma."
Ama yok!
Karşısındaki kanlı canlı insanı dinlemek yerine; gazete kağıdı üzerindeki yarı illüzyon kadına veriyor kulağını.

"KOMİK DEĞİLMİŞSİN"
Bazen benimle dışarıda veya sosyal medya üzerinden tanışıp da hayal kırıklığına uğrayan okurlar da yok değil...
"O kadar da konuşkan değilmişsin, hiç gülmüyorsun, komik sanmıştım seni, suratsızmışsın" diyenler mesela.
Veya tam tersi "Yazılarında çok asabi görünüyorsun, yumuşak bir şey çıktın" diyenler.
Her iki şekilde de durumdan memnun kalmayanlar, laf sokanlar... Ne olur burada yazılarını okuduğunuz insanların, tamamen kendilerini yansıttıklarını düşünmeyin. Sosyal medya bu konuda daha özgür bir saha ama gazetede yazarken tabii ki kendimi tutacağım, bazen olmadığım biri gibi davranacağım.
Biraz daha anlayış, biraz daha az azarlanmak tek dileğim.
Çok 'reca' edeceğim!