Sen kalsın istiyorsan, onun zamanı yoksa... O gidiyorsa, sen kalbinde acı, gözünde yaşlar kalakalıyorsan... Kalmaya mecburcuysan, elinden bir şey gelmiyorsa, toparlanmak tek şıksa... O zaman dostların zamanıdır işte. İlk gece Çeşme'deyken ve sonrasında bir an bırakmayan yol arkadaşım İpek'e... Ağlarken yanımda ses çıkarmadan oturup sonra başımı tutan, ben uyurken bile yanımda bekleyen o'na... Geceleri evlerine gitmeyip yanımda dikilen İdil'e, Dilhan'a, Gökçe'ye ve benim diğer kızlara... Gözlerinde kendi acımın aynısını görebileceğim kadar derin dostum Patroncan'a... İlk günden beri ailemiz için elinden geleni ardına koymayan Kerem The Bobi'ye... Mert'ime, Zeynep'ime... Gazete arkadaşlarıma. Hep yanımdaki, biraz uzaktaki, yıllardır kayıptaki arayan, soran, mesaj atan, cenazeye gelen bütün arkadaşlara ve e-mail yağdıran siz sevgili okurlara çok teşekkür ederim.

O KADINA
Ve en önemlisi o muhteşem kadın, her ritüeli bilen, zor zamanların en büyük dostu, gönül insanı Gülyüz Mafyan'a ayrıca teşekkür ederim. Bu alemde insana güç veren tek bir şey varsa, o da sizlersiniz. İnsanın değerini ne işi, ne şöhreti, ne parası belirliyor... Bütün mesele dostlarda, sevilmekte, düşünülmekte yoksa kimiz ki? Şapşal insan bunu ancak ölümlerde anlıyor. Çok teşekkürler dostlar... Bu kız çok önemli bir ders aldı, yine. Siz olduğunuz kadar yaşamaya değer.