Biri şu kızı aşağı indirsin lütfen! Biri şu kızı silkelesin kendine getirsin. Biri şu kıza el versin hatta biri şu kıza ışığını geri versin. Gözümüzün önünde soldu, başka boyuta geçti, kendine yazık etti, ediyor, gitti gidiyor Tuğçe Kazaz. Birkaç yıl önce Türkiye'de en beğendiğim modeller Top 3'teydi oysa. Güzelliği, stili, kendine has tavırları, özgürlüğü hoşuma giderdi.

ÜZGÜN, YORGUN...
Ne olduysa Kenan Doğulu ayrılığından sonra oldu. Gitti Yunanlı Yorgo'yla evlendi. Din değiştirdi, buralardan uzaklaştı, kendine Yunanistan'da bir hayat kurdu. Hepsi onun tercihiydi elbette. Onun yolu, onun hayat yolculuğu. Saygı duyulması gerek mi? Elbette! Fakat gördük ki tozpembe hayaller varmış, pembesi gitmiş tozu kalmış Tuğçe'de. Kimseyi magazinde çıkan haberlerle, kulaktan dolma dedikodularla yargılamam! Ayıptır ayol! Günahtır! Sadece yüzüne gözüne edasına bakarım. Maaleseflerden bir demet eşliğinde, Tuğçe'ye her baktığımda tek bir şey görüyorum; üzgün, mutsuz ve yorgun bir genç kadın. Solmuş çiçek misali... Gözaltları çökmüş, cildi matlaşmış, sağlıksızca zayıf, gözleri gülmeyen biri o. Seçtiği sevgilileri de öyle geliyor gözüme. Hele kılık kıyafetleri olacak şey değil. En son eski kocasının uyuşturucudan tutuklanmasının ardından Bodrum'da teknenin direğine de tırmandı, tam kaza oldu Tuğçe Kazaz! Kadının kendini sevmediği, kendini cezalandırdığı, hayata kızdığı ama etrafa "iyiyim, iyiyim" mesajları dağıtmak için çırpındığı bir dönem geçiriyor Tuğçe. Tabii bence. Umarım atlatır.