Hafta sonu güneşi görünce, sahilde yürüyüşün tadı bir başka olunca düşündüm; kaç baharım, kaç yazım kaldı acaba?
Dün Tuna Kiremitçi de köşesinde aynı soruyu sormuş; "Bu başlayan sondan kaçıncı bahar?" "Saçmalama Ayşe daha 32 yaşındasın" mı?
Ne biliyorum yarını, ne biliyorum 2013 baharını görebileceğimi, ne biliyorum?
Ne biliyorsun; üç gün sonra başına gelecekleri?
Nasıl emin olabiliyorsun kendinden böylesine?
Garanti belgen mi var?

YA BU SONSA?
Mesela önünde kamyonlar dolusu gün olduğuna o kadar emin olabiliyorsun ki, hayata küsme lüksünü kullanabiliyorsun.
Evden çıkmıyorsun bu güzel havada, güneşe yüzünü dönmüyorsun, sevdiğinle sahip olduğun zamanı coşkuyla kutlamıyorsun.
Yarına, gelecek haftaya, ay başına, seneye erteliyorsun her şeyi.
İnşallah bir gün yaşadığına şükretmeyi umuyorsun. Hele bilmem neyi yap da, şu şu şu işler olsun da sonra işte.
Mutlu olmak için hep bekliyorsun, sonra güleriz nasıl olsa.
Bi acayip ahmallık halleri seninkisi, benimkisi...
Peki canım kardeşim, ya 'sonra' yoksa? İnşallah bin yaşına kadar yaşarsın da; ya bu son baharınsa, son yazınsa?
Güneş yüzünü ısıtırken sokaklarda yürümek için, yeşil eriğin, karpuzun, kayısının tadını almak için, sevgilinle sahilde oturup hayaller kurmak için, arkadaşlarınla açık havada nefis bir konser izlemek için, Boğaz'a nazır balık yemek için...
Begonvillere hayran kalmak için, denizi koklamak için, vapur keyfi için, ada havası için, İstiklal'de aylak aylak dolanmak için, en sevdiğin dondurmayı yemek için...
Dostlarla saatlerce dışarı oturup sohbetin hiç bitmemesini istemek için, buz gibi limonata için, papatyaları koklamak için, kumlara yatmak için, denize dalmak için ya son baharın, son yazınsa?
Hiç düşündün mü?
Ben düşündüm. Düşünüyorum.
Bu baharı ve yazı sonuncusuymuş gibi tadını çıkara çıkara, ilkiymiş gibi de coşkuyla, merakla, heyecanla yaşamak istiyorum.
Sen de yap, tamam mı?
Çünkü sen yoksan; ne bahar var, ne yaz.
Anlayana sivrisinek saz.