Birisiyle tanıştığında ilk anda içine doğan hissin sesini.
Bir şeye karar verirken derinlerdeki huzursuzluğu ve nedenini.
Annenin, anneannenin söylediği, senin klişe bulduğun o lafları ve esasen ne demek istediklerini.
Başkalarının beklenti listelerini değil, kendi gönlünden geçenleri.
Kuşları, denizi, ağaçları, şairleri, şarkıları dinlemek şart tabii... Böylesi daha iyi, daha sağlam, daha pratik değil mi?
