Hürriyet Pazar ekinde varlıklı bir ailenin iyi eğitimli, edebiyata meraklı bir kızının 'eskort kız' olma serüvenini anlatan röportajı ilgiyle okudum.
Gözde T. takma isimli kız; randevularını telefonla değil, e-postayla verdiği için "O bir dijikız" demişler. Ha dijikız, ha telekız; sonuçta e-posta'yı da telefondan atmıyor mu?
Bence röportajdaki asıl mantık hatası; Gözde T.'nin eskort kız olmaya karar vermesiyle başlıyor:
"2009 başında, üniversite için İzmir'den İstanbul'a gelmiştim. Sınıf arkadaşlarımdan biri kredi kartımla benden habersiz yüksek miktarda harcama yaptı. Kart annemindi. Ne yapıp edip o borcu kapatmalıydım. Meşhur ilan sitelerinden birine kendi bilgilerimle bir ilan verdim. İsim olarak da Gözde'yi seçtim. Gelen çok sayıda mesajdan birine güvendim..."
Birkaç soru sonra Gözde'nin sevgilisinin de varlıklı bir aileden olduğunu öğreniyoruz.
Burada muhabirin sorması gereken tek bir soru vardı: "Ailen zengin, sevgilin zengin ve sen kredi kartı borcunu söylemeye utanıp o borcu kapatmak için eskort kızlığa başlıyorsun. Buna inanmamızı beklemiyorsun herhalde?"

PROJE RÖPORTAJ MI?
Hem muhabirin, hem de editör tayfasının bu anahtar soruyu atlaması ve röportajın; 'eskort kız'lığın çok kolay para kazanma yolu olmasına, zengin müşterilerle Avrupa'yı dolaşma imkanına odaklanması, neredeyse seks işçiliğini övecek kıvama ulaşması daha vahim tabii!
Röportajda eskort kız olmanın trajedisine dair tek bir soru bile yok; onun yerine Gözde'nin "2.5 ay tatil yapabileceğim başka bir iş var mı? Bu sayede kitabımı bitirebiliyorum, sevdiğim şeylere dilediğim kadar vakit ayırıyorum" açıklamalarıyla dolu.
Vallahi bu röportajı okuyup "Acaba eskort kız mı olsam?" diye aklından geçirenler bile çıkabilir!
Bu röportajın bir proje işi olduğuna dair şüphelerim de var! 'Dijikız'ın kitabı çıktığında yine Hürriyet Pazar'dan okuruz artık!