Cem Garipoğlu'nun yakalanması... Sahiden sürpriz ve haftanın en bomba olayı! Nasıl yakalanacak, nerede ele geçirilecek, acılı anne-baba (her iki taraf için de geçerli) nasıl davranacak, ne diyecek; kimine göre 17, kimine göre 19 yaşında olan çocuk ne halde olacak? Herkes hiç gerçekleşmeyecek gibi görünen 'o an'ı beklemiyor muydu? İşte oldu. Ne hissettiniz peki? Ben tuhaf bir acıma hissettim. O kadar belli ki; her şey planlı, her şey ayarlanmış, her şey kılıfına uydurulacak tamam, ama acıdım işte! Ben hep böyleydim ama... Bir erkek kardeşim olduğu için belki; problemli, mutsuz, üzgün, ezik, çaresiz, kapana kısılmış erkek çocuğu gördüm mü, içim parçalanır... Kıyamam, hiçbir zaman kayıtsız kalamam. Düşünsenize... En delikanlı yaşlarında, sevgilisiyle el ele gezmesi gerekirken... Babasının arabasıyla gazlaması gerekirken... Annesinin boynuna sarılıp, ona şımarması gerekirken... Bir karış sakalı, korkudan bembeyaz kesilmiş suratı, gözlerine far tutulmuş tavşan gibi ürkek bakışlarıyla polisler arasında bir 'tutuklu' oldu. Bu arada... "Babama üzüldüğüm için teslim oluyorum" diyebilecek kadar aklı başında, teslim olmadan önce 'acıktım' deyip sucukekmek yiyecek kadar çocuk hâlâ. Ama bütün bunlar sonucu değiştirmiyor tabii... O bir kız çocuğunu öldürdü. Cesedi bavula sığmadığı için kafasını testereyle keserek, onu parçaladı. Elbette cezasını çekmeliydi. Bütün o fotoğrafların gerisinde tek bir soru kalıyor benim için: Nasıl? Hayır, olayın nasıl olduğu değil merak ettiğim... Bir insan nasıl olur da sadece kıskandığı için bir başkasını öldürebilir? Nasıl bir cinnettir o? Bir çocuk nasıl olur da bu kadar insanlıktan çıkabilir? Bu kadar basit mi yani? Bütün bu hikayede tek merak ettiğim şey budur benim!