Ekonomi krizde de olsa genişleme sürecinde de olsa; temel risk alanları değişmiyor: Kazandığından fazlasını harcama iştahı sonucu; ürettiğinden fazlasını tüketme alışkanlığı...
Sıcak paranın doğuracağı sorunlar, öteden beri dilimizde. Sanayicinin dahi repocu olduğu kayıp yıllarda başımıza gelenlerin maliyetini hâlâ ödüyoruz.
Başbakan'ın, "sıcak para akışını kontrol altına almak şart.
Kontrol dışı tutarsanız ondan sonra siz kontrole girersiniz" uyarısıyla harekete geçen ekonomi bürokrasisi, geliştirebildiği tedbirleri peş peşe uygulamaya sokuyor.
Küresel krizde "yeni dalga gelebilir" kaygıları hatırlatılıyor ve "kriz geçmedi, yeni bir döneme girdi" yorumları yapıyor. ABD Merkez Bankası "iflas sürecinde 600 milyar $ basıyor" iddiası, en ciddi üslupların cümlesi oldu.
2008'deki fay hattı bizi teğet geçti diye içeride tedbirleri gevşetmek gerekmiyor.
Şu sıralar kredi derecelendirme kuruluşlarından büyük yatırımcılara dek pek çok kesim Türkiye'yi "güven adası" diye tanımlıyor olabilir.
Ancak kendi kriz geçmişimizde, çoğunu geride bıraktığımız "hastalıkların" nüksetmeyeceği garantimiz yok.
Mali Kural'ın tartışıldığı günlerde Başbakan, "tam sıçrama yapacakken kendi IMF'mizi yaratmaya gerek yok" diye son noktayı koymuştu.
Kendimize IMF olmasak bile, büyüme sürecindeki ekonomiye arada "ince ayar" vermekten vazgeçilmesi gerekmiyor.
Rafa kalktığı sanılan Mali Kural, şeklen "kendi IMF'miz" olsa bile, piyasaların disiplin ihtiyacı, ortadan kalkmış değil.
Şu anda ekonominin enerjisi düzeyini yukarıda tutan inşaat sektörü başta olmak üzere her alanda "aşırı ısınmanın getireceği" tehlikeler, enflasyondan cari açığa dek geniş bir alanda "olumsuz etki" riski taşıyor.
Faiz indirimi, zorunlu karşılıklar, kredi kartı tedbirleri, tahvilde uzun vade cazibesi, ekonomiyi "soğutma" sürecinin başlangıç adımları...
Disiplini sağlarken "ince ayar duyarlılığı" da zaten; sıçramayı engellemeden sıcak parayı frenleme ihtiyacından kaynaklanıyor.
