Nokta dergisi adına bu çalışmaya o günlerde Ayşe Arman da katılmış, hatırladığım kadarıyla yine mini etekle İsmail Ağa Camisi'ne gidip Mahmut Hoca'yı dinlemişti. Aynı dönemde ben de haberi yapan çarşaflı iki muhabir arkadaşımla o dönemin en meşhur kulübü Yeşil'e gitmiştim. Mekân olarak benzemese de popülarite açısından Reina bugün neyse, Yeşil o zamanlar oydu.
Yeşil'de önceden yer ayırtmış, sahibi Ali Poyrazoğlu'na da haber vermiştik. Ancak orada sahneye çıkan ünlü sanatçı Huysuz Virjin'in hiçbir şeyden haberi yoktu.
İçeri girip, salonda yerimizi aldığımızda herkesin bize baktığının farkındaydık ama bu da çok garip değildi. Yeşil gibi bir mekâna iki çarşaflı kadınla bir adam giriyorsa bakılır.
Tabii bu durumdan rahatsız olan ve en çok şaşıran Huysuz Virjin oldu. Sahneye çıktığı andan itibaren yüzündeki kaygıyı hissetmemek mümkün değildi. Belki de bu nedenle ilk bölümü kısa kesip, kulise gitmiş, sonradan öğrendiğim kadarıyla telaşla "Bunlar da kim? Ne diyeceğimi bilemedim" diye sormuştu. Ali Poyrazoğlu da bizim Nokta muhabirleri olduğumuzu söyleyince Huysuz rahatlamış ama kabak da benim başıma patlamıştı. Çünkü Huysuz Virjin ikinci kez sahneye geldiğinde beni diline dolayıp demediğini bırakmadı.
Kısaca Yeşil'in sahibi haberli olduğu için sorun yaşamamıştık. Ama Etiler'deki bir bara arkadaşlarımız girmekte bir hayli zorlanmıştı. Bunu da o mekâna gelenler değil, onlar adına mekânı yönetenler yapıyordu.
Tıpkı bugün gibi...
Bu izlenimler Nokta'da kapak oldu ve o sayı çok okunan dergiler arasına girdi. Şimdi bugünden o günlere bakınca toplumun çok değiştiğini, ama medyanın pek değişmediğini görüyorum.
Dönüp dönüp aynı şeyleri aynı biçimde işliyoruz. Medya olarak biraz Çarşamba'daki getto gibiyiz. Mesela 20 yıl sonra bile hâlâ "mini etek"le ölçüm yapacak tek "İslami Mahalle"miz Çarşamba...
Evet, Çarşamba değişmedi ama Fatih, Sultanbeyli 20 yılda çok değişti. Tıpkı Nişantaşı'nda, Bebek'te türbanlılara bakışın değiştiği gibi...