Nihayet benim de kafama dank etti.
Buradan yazmak istedim. Çünkü önemsenmenin ne demek olduğunu herkeslerin bilmesini istedim.
Yoksa Hıncalım'a teşekkür etmek için gazete köşesine ihtiyacım yok.
Şu son aylarda çaktırmadan o kadar yanımda oldu ki, sanki hiç yanımda değilmiş gibi yaparak üstelik. En beklenmedik anlarda, en ihtiyacım olup da yardım isteyemediğim zamanlarda, kimselere söyleyemeyip de güzel sözler duymak için geberdiğim ama duyamadığım günlerde...
Hepsinde telefonumda 'Hıncalım' yazdı.
Nasıl oldu bilmiyorum ama sanki beni hissetti. Başarımı kutlamak için de fırça atmak için de sadece "Nasılsın"; demek için de "yürü"; emrini vermek için de hep beni o aradı. Birbirimizi aylarca görmesek de o sanki en yakınımdakinden daha yakındaydı.
Ve o aradıkça ben kendime geldim, o hatrımı sordukça hiç karşılıksız merak edilmenin hazzını yaşadım, o sebepsiz sesimi duymak ve moral vermek istedikçe ben önemli olduğumu hissettim.
Bir kişi bile yetiyor kendimizi sevmemiz için.
Bir telefon bile yetiyor yüzümüzün gülmesi için.
Bir güzel cümle bile yetiyor hayata devam etmek istememiz için.
Ben de onun gibi olmak için çabalıyorum şimdi. Gerçekten sevdiklerime bir telefonla da bile olsa yanlarında olduğumu ve onları desteklediğimi hatırlatmaya özen gösteriyorum şimdi. Teşekkürler Hıncalım otuz saniyelik telefon konuşmalarımız için.
Benim için çok şey demekti. Sağol.