Birbirimizi boşuna yormayalım ve peşin peşin anlaşalım; erkeğin işine gelmeyen cümlelere 'dırdır' denir. Bunu zaten biliyoruz.
Bir de kendi kendimize ettiğimiz dırdırlar var. Hani durmadan içimizi kemiren, kafamızın içinde fırıldak gibi dönen, ardı arkası kesilmeyen dırdırlar. Bkz: İşinden memnun olmamak, kazandığı paradan tatmin olmamak, bulunduğu yeri kendine layık bulmamak, yaşadığı ülkeye-şehre sallamak, aradı aramadı kâbusları, "kaç yaşına geldim şu halime bak" temalı serzenişler, "şimdi n'olcak"lar, "off tükendim"ler, "bu böyle yapılır mı"lar, beğenmemeler, küçümsemeler, ler de ler.
Peki dırdırcılığın yani yerli yersiz söylenip, sızlanıp durmanın, hayatı şikâyet kutusu sanmanın zararı kime? Tabii ki kendimize, geçen günlerimize.
O zaman nasıl kurtulabiliriz bu halimizden? İşte benden birkaç tavsiye.
Çözüm 1: Dırdırcı olduğumuzu kabul etmek. Ne kadar kabul, o kadar farkındalık. Ne kadar farkındalık, o kadar fren.
Çözüm 2: Kendinden daha dırdırcı, daha şikâyetçi bir arkadaş edinmek. Bunu özellikle denedim ve onayladım. Bir arkadaşımın bitmeyen şikâyetleri ve asık suratından o kadar bezdim ki kendime anında ayar verip, şikâyetten vazgeçtim.
Çözüm 3: Ne yaparsan yap, ne kadar çırpınırsan çırpın, bazı kişileri, olayları ve sonuçları değiştiremeyeceğini anlamak, bellemek.
Çözüm 4: Haklı olmanın uzun vaadede sana pek fayda sağlamadığını bilmek. Yani sen yüz bin kere haklı ol, ilişkin bitti mi bitti ya da o iş olmadı mı olmadı, o kişi seni anlamayacak mı anlamayacak. Eee, neyin isyanındasın güzel kardeşim?
Çözüm 5: "Hayat kısa, günler geçiyor, yarına çıkar mıyız belli olmaz" tonlu bir kaderciliğe sırtını yaslamak, 'geniş insan' tabir ettiğimiz insan grubuna en hızlı geçişi yapmak.