"Len torpak!" dedi Hıdır. Dik bir adamdı. Dersim'den göçmüş ilk ailelerdendi. Büyük katliamdan sağ kurtulanlardan.
Hamallık şu bu, çocuklarını okutmuş, birini "müyendiz" yapmıştı. Cüzdanındaydı oğlanın fotoğrafı. Herkese gösterirdi.
Marmara'nın bir köyünde, iskele kahvesinde konuşuyorlardı:
"Bu cehape ak dese sen gidip karaya oy verecen! İsmet'in adı sağır ismet. Kime sağır? Millete sağır."
"Ya Hıdır Amca!" diye eliyle çay bardağını sertçe itti, saçı son model traşlı, yakışıklı ve de genç emlakçı. O saate kadar telefonuna eğilmiş, sosyal medyaya bakmıştı. "İsmet Paşa mı kaldı ya, dünya değişti, bak diktatörlük diyor adam. Diktatörlük olur mu bu çağda?
"Diktaatörrr dediğin bunların büyük amcası bee! Nöbetçi diktatör. Eti yenmez, murdar murdar..." diye yüksek sesle söylendi Zargana! Saz benizli bir balıkçıydı. Uzaktaki masada ağlarını temizliyordu. Deliliği tescilliydi ama usta denizciydi.
Emlakçı delikanlıya karşı sakalını sıvazladı Hıdır: "Bizim adam ta belediyeye geldiğinden beri kaç darbe yedi? Sen onu söyle bakiim? On mu don mu? Hendekleri hiç saymıyorum ha!"
Kahvedekiler kıkırdadı.
Hiç duymazdan geldi Hıdır. Lokomotif marka köstekli saati yelek cebinde parlıyordu.
"Fato mato, yok nato, hepsi aynı kuyunun taşları. Sen hâlâ bunlarla... Bırak evladım! Bak neydi o gün?
"Hangi gün?" diye boş bulundu Emlakçı.
"Ebenin günü oğlum! Tankları bunnarın kafasına geçirdik ya!"
İncinmiş bir tonla, "15 Temmuz" diye mırıldandı genç adam.
"Hah o gün barabar değil miydik köyce? Barabardık. Hatta Komonis Musa bile sarılmış gelmiş idi bayrağilen... Ne gündü be, Allah bi daha göstermesin."
Hep bir ağızdan "Amiiin" dedi kahvedekiler.
"Tam bir değişiklik yapmalıydı ya, neyse artık!" diye laf attı, köşede boş piposu ağzında gazetesini okuyan, tütünü bırakmış emekli elçilik katibi. Köylü ona "Bizim Monşer" adını takmıştı.
"Napalım yani, 10 yıldır yalvarıp duruveyoz yeni anayasa deye bu kara kocumanlara! Hiç ses vemediler, al sana bakem! Susup oturuveecekler gari " diye tavlaya pulu sertçe vurdu gırgır pazarcı. Altı kapıyı kapamıştı.
"Bunnarı gımıldatıvecen dibinden gak kıdı, şu kenanın anayasasını yakıcaz bigün tık gıdı!"
Neşeli bir adamdı...
"Trol trol! Ne ayak bu trol?" şeklinde yine lönk diye ortaya söylendi Zargana. "Yemişim trolü. Heeee!"
"Olur mu abi diye üstüne alındı emlakçı. Ben değilim ama ortamda var. Bunlar böyle bir saldırıyorlar, pança pünçik yapıyorlar adamı. Yok ayakkabını şöyle bağladın, yok saçını böyle taradın... "
"Needen buluveriyon böyle komik şeyleri? Bu tibıtır felan hep bööle mi olup duruuuu! Yavrım ben onu ni zımandır söleyip durum; ıvırtı zıvırtı, kapı açılığken çıkaa biraz gıcırtı!"
Pazarcı, sesini şakayla böyle inceltince kahvedekiler makaraları koyuverdiler.
"Ha yaşa!" dedi Hıdır. "Milletinle birlik olacaksın. Bada bada konuşan da gelsin ciğerimi yesin. Kimsenin ağzını burnunu kapamayacaksın."
"Nereye gidersen git ..." şeklinde melodik bir ses gelince herkes o yana döndü. En köşede vapur saatini bekleyen yuvarlak gözlüklü hanım konuşmuştu: " Bulacağın aydınlık, zihninin aydınlığı kadardır, demiş Cemil Meriç!"
Orta yaşlı, öğretmen halli bir hanımefendiydi.
Kahvedekiler o an bağlantıyı anlamadılar ama hürmetle başlarını öne eğdiler. Elçilik katibi, seviyeli bir çapkınlıkla gözlüklerini düzeltti.
Hıdır "Pala!" diye seslendi. "Herkese çay, hanımefendiye de soruver, ne içer?"
"Bizde yoktu bu" dedi Aram Baba. Tombul sempatik bir Hristiyan'dı. Milli takım yenildiğinde hüngür hüngür ağlar, cenaze namazlarında namaz kılardı. "Irkçılık kavimcilik hep başkalarının uydurması... "
O sırada Zargana, kontrollü deli, elindeki ağı masaya bırakıp "Hıdııır!" diye seslenince; kahvedeki herkes Hıdır'a doğru baktı.
Koca kürek gibi avuçlarını göbeğine koydu Hıdır. Köstekli saatini eline aldı. O kahvede yıllardır tekrarlandığı belli olan bir gelenekle, "Elimizden gelen budur agam!" diye cevapladı.
Sonra herkes ayağa kalktı. Vapur yanaşmıştı...