Türkiye'nin yakın siyasi tarihi köklü bir sistem sorununun varlığını ortaya koymakta. Başarısız koalisyon hükümetleri, erken seçimler ve siyasi istikrarsızlıkla geçen 90'lı yıllar mevcut sistem sorununun nelere mal olduğunu gösteriyor. Mevcut sistem sorununun ortaya çıkardığı maliyetli siyasi ve ekonomik sorunlar 2002'den beri devam eden AK Parti'nin tek başına iktidarı ile bir derece ortadan kalkmış olsa da, sistem sorunu henüz giderilememiştir.
Öyle ki AK Parti'nin tek başına iktidarını devam ettirdiği istikrar ortamında bile zaman zaman siyasi krizler yaşanabilmektedir. Akıllarda 367 krizi olarak kalan ve 2007'de yaşanan cumhurbaşkanı seçimi krizi bunlardan bir tanesidir. 2007'de yaşanan cumhurbaşkanlığı krizini aşmak için referandum ile yapılan anayasa değişikliği ile cumhurbaşkanının doğrudan halk tarafından seçilmesi benimsenmiştir. Bu düzenleme ucunda 27 Nisan e-muhtırası ile görünür olan askeri darbe ihtimali bulunan krizi aşmak için yapılmıştı. Ancak bugün gelinen noktada doğrudan halk tarafından seçilen cumhurbaşkanı ile meclisten güvenoyu alan başbakanın yaşamaları muhtemel çatışmalar bir sistem değişikliği tartışmasını ve ihtiyacını kaçınılmaz kılmaktadır.
7 Haziran seçiminden sonra ortaya çıkan siyasi tablo ve çözümsüzlük Türkiye'nin neden bir sistem değişikliğini tartışmak zorunda olduğunu bir kez daha göstermiştir. 7 Haziran seçimi yüzde 95'lik bir temsilde adaletin yanında AK Parti'de yüzde 40'lık bir oy yoğunlaşması sağlamıştı. Ancak buna rağmen 7 Haziran tablosundan bir hükümet çıkmadı ve Türkiye karşı karşıya kaldığı krizi Anayasanın daha önce hiç uygulanmayan bir hükmünü uygulayıp seçim tekrarına giderek aşabildi. 7 Haziran'ı takip eden 1 Kasım seçiminde AK Parti'nin aldığı yüzde 49.5'luk oy oranı her ne kadar Türkiye'nin krizi atlatmasını sağlamış olsa da, sistem sorunu çözülmüş değildir. Bu açıdan 1 Kasım sonrası ortaya çıkan siyasi tablo Türkiye'nin sistem krizini aşmak için çok değerli bir fırsat sunmaktadır.