Başımıza ne geldiyse genç teknik adamlarımızın "Amerika'yı yeniden keşfetmek" meraklarından geldi. Bu kadar düz, sıradan, hiç bir farklı oyuncusu olmayan, sadece disiplinli ve yüksek konsantrasyonla mücadele eden bir rakibi çözmek adına Hollanda taktiğini yeterli gördü Abdullah hoca. Aynı takımla çıktı sahaya ve aynı sıradanlıkta kaldı. Halbuki aradan geçen 1 ayda oyuncu grubu hem maç tecrübesi kazandı, hem de form seviyesini yükseltti. Avrupa Ligi'nde ve derbide üst düzey rakiplere karşı takımını taşıyan Caner yerine iddiasız Fürth'ün sol oyuncusu Sercan ile oynadı. Kendi keşfinde ısrarcıydı.
Umut'un en iyi performansı Portekiz maçıydı. Orada da sağ kanat oynadı. Bu kez tek santrfor ve hatta "hiç santrfor."
Rakip 10 kişi ile kapanıyor. Beklenmeyen bir şey de değil. Kanatlardan gelmeyi denedik, getirmedi. Ortadan verkaçları yaptırmıyorlardı. Tek şansımız bize göre ekstra olan oyuncular. Yani; Emre, Arda ve Hamit. Yoklar sahada. Sorumluluk almıyorlar, aldıklarında da peşlerine kimseyi takamıyorlar.
Müthiş bir seyirci vardı Saraçoğlu'nda. Maçı yaşıyorlar. Sahadakilere tam destek var. Ama ne akıl koyabiliyoruz futbol adına ne de rakipten daha iyi olduğumuzu gösterecek bir farklılığı yaşıyoruz. Emre Çolak hamlesi ile birlikte en doğru dizilişi bulduk. Ama ceza alanının içine başkalık katacak oyuncu getiremedik.
Bu mağlubiyet önemli değil demek isteriz ama çok önemli. Çünkü kayıp sadece 3 puan değil güven olarak da çok geriye gideceğiz. Takımın ağabeyleri (Volkan, Gökhan, Emre Belözoğlu) durumu toparlamak zorundalar. En güvendiğimiz bölgeden (Volkan Demirel) gelen hatayla mağlup olduk. Emre Estonya karşısındaki performansının yarısına bile gelemedi. Gökhan Gönül ve Arda bir şeyler yapmak adına sahada çırpınanlardı.
Abdullah hoca, Tunay'dan sonra Sercan'a da feda edecek gibi gözüküyor. Kendi milli takımını kurmak isterken keşifleri oturmadı çünkü. Ne zamanki doğru taşlar yerine oturur, o zaman hoca seçimlerini değil performansları tartışmaya başlarız.