Macarlar karşısına milli takımımızın alt yapısı ile çıktık. Yedi gurbetçi vardı ilk on birde. En son Berlin'deki Almanya maçında aynı seçimi denemiştik. Üç gol görmüştük kalede. Avcı'nın çok zorlanmadan karar vererek müthiş bir yarım saat yaşattırdığı bir ekipti gördüğümüz. Öne geçene kadar rakibi kaleye getirmeyen, sonrasında maçı kontrolde tutmayı beceremeyen, genç çocuklar...
İlk golün şokunun ardından, ikinci yarıya da ikramla başlayınca, inanç temelimiz de gitti. Sanki normal gol yemek yasakmış gibi, her türlü gariplik ve yakıştırılamayan hatalarla topu filelerimizle buluşturuyoruz. Her takım baskı uyguluyor en gerideki oyuncularımıza. Biz de "Yine mi?" diyoruz kendimize ve her maçta farklı isimlerle, aynı resimlerle devam ediyoruz.
Duran toptan gol yedik Hollanda'dan. Romanya karşısındaki unutulacak gibi değil. İlk Macar golünde bir "Gel de at" demedikleri kaldı. Kalite çizgimiz bu mu? Ya da imzayı attıktan sonra, "Hedefimiz grubu birinci bitirmek" cümlesini Abdullah Avcı'ya söyleten nedir?
Budapeşte'den iyi bir sonuçla dönmenin eşiğine geldik. Bu oyunu da oynadık bir süre. Orta sahayı kalabalıklarla ve paslarla örerek iştahlandık. Ama bu direnci sonrasında göremedik. Takım bir anda ikiye bölündü. Nuri çekti kendini maçtan, Mehmet Ekici'yi oyundan çıkarken fark ettik. Tunay'ın yerine Aydın başladı ikinci 45'e... Ha Ali - Veli, ha Veli - Ali...
Abdullah Avcı'ya, bu oyuncuları neden oynattın diye soramayız ama "Neden aldın?" diyebiliriz. Beklenti üretecek, güven aralığı daha geniş futbolcular Süper Lig'de var. Hocamız sadece şu soruyu soracak kendine; "Ben Belediye'nin başındayken, hangi futbolcular için tedbir alırdım?" Eski analizlerinden çıkan isimlerle çözümü bulur.
Brezilya'ya Dünya Kupası'na gitme bahsini kapatıp, prestijli etaplarla çizeceğiz yeni yolumuzu. Bu bizim takımımız. İyisi de, kötüsü de bizim. Artık kaprislerin on biri değil, bizim heyecanlarımız için fikir gerekiyor.