26. dakikada Meireless'in darbe ile yere yıkılmasına Yunus Yıldırım "devam" kararı verdi. Aslında zincirleri boşaltan "hücum emri"ni verdiğinin farkında değildi elbette.
O dakikaya kadar sahadaki Fenerbahçe de, tribündeki Fenerbahçe de işlerin kötü gittiğinin farkında değildi. Sahadakiler koşmadan imtina edip, ikili mücadele terbiyesinde rakibe ikramlardaydı.
Tribündekiler şarkı söylüyordu sadece. Eğleniyorlardı. Hani o meşhur; 12. Adam yoktu ortada.
Ve "yeter" dedirten, "isyan" ettiren karar ile birlikte birileri mağlup olduklarını hatırladı. Ateşlendi Fenerbahçe. Daha kararlı ve agresif koşmaya başladılar. Rakibi tehdit eden bu tavır, seyircinin boğucu tepkisiyle birleşince, maçın yarı sahası Gençlerbirliği tarafı oldu.
Kuyt'u atlamamak lazım.
Baroni forvetin arkasındaki isim.
Aykut Kocaman ne buluyor O'nda anlamıyorum ama, yine toptan uzakta kalıp, iyi bir tatil geçirme performansındayken, Kuyt geldi yerine... Orta sahaya yaklaştı.
Meireless ile pas köprüsü kurdu.
İlk toplarda kendini gösterdi. Birden bire göbekteki çoğalmaya çare bulamadı Ankara takımı. Ve pozisyonlarla birlikte müthiş bir de gol geldi.
İkinci yarıya bu moral ve üçüncü viteste başladı Fenerbahçe...
Oyunu her yönü ile kontrol edip, neredeyse hiç hızlı hücum şansı yaratmadan galibiyet sayısı için uğraştılar. Bu kadar teslimiyetin bedelini olacaktı elbette. Sow'un aklı ile Meireless'in şutuyla, planlarını değiştirmesi gereken Fuat Çapa oldu.
Bir adım öne gelen Gençlerbirliği, bu kez oyuna akıl koyacak ikinci organizatörün tuzağındaydı.
Sezer Öztürk hem pas kalitesini yükseltti, hem de adam eksilterek takım arkadaşlarına yüzleri rakip kaleye dönük topla buluşma şansı yarattı. Aykut Kocaman'ın üç maçtır neredeyse sıfır rotasyon ile takımını sahaya sürmesi yadırganabilir.
Yarım saatlik oyunu gördüğümüzde, bazı oyuncuların kendini rakipsiz sanıp, küçük dağları yaratmaya niyetli oldukları çok belli. Ve kendisi bu havayı değiştiremiyor. Sezer Öztürk'ten sonraki Baroni performansını analizcilerine inceletirse, ne demek istediğimizi de anlar.