Şampiyon geldi G.Saray Kadıköy'e... Saygıyı hak ederek... Birinci ile ikincinin bilek güreşinde, sezonun ağabeyi belli olacaktı.
G.Saray'ın öne geçtiği an dahil, ilk yarının bittiği saniyeleri de kapsayarak "tek kale" bir maç izlettiler. Kazanmak isteyen, buna daha çok inanıp, daha çok koşan, futbol tabiri ile "topu yiyen" takımdı F.Bahçe. Elmander seçimi, orta sahayı tamamen F.Bahçe'ye verdi. O bölgede çoğalıyor, yine orta sahayı daraltıyor ve oyuna hükmediyordu F.Bahçe. Baskı yaparak top kazandılar, hızlı gelip, dengesiz defanslar yarattılar, iki golü buldular.
Drogba kendi ceza alanı içinde top çıkartırken gösterebiliyordu kendini. Ya da Selçuk, Burak'ı pozisyona sokacak pası üretmek için duran toplar çaresizliğini yaşıyordu. Gecenin rengi sarı-lacivert'e döndü. Emre ve Meireles'in sakatlanıp çıkmaları yine bir Aykut Kocaman talihsizliğiydi. Ama takım Emre'siz de Meireles'siz de oynamayı biliyordu. Her şeyden önce takım olarak hareket edip, ceza alanını tehlikelerden nasıl uzak tutacağının ezberini yapmışlardı. Topu ve oyunu kontrollerine alarak, rakibe de kendi istedikleri kadar oynama imkanı vererek maçın kaderini örmeye başladılar. Kaçan pozisyonlar, sahanın iyileri arasına Muslera ile Gökhan Zan'ı ekliyordu. Ama yine "ama" diye yazmak zorundayız, kaptanlık bandını koluna takan, Burak'ın vuruşunda mutlak golü önleyen Volkan'ın, Sabri ile didişmesi, takımını 10 kişi bırakması, süreyi rakip için fırsata çevirmesi. Ne denilebilir ki böyle bir duruma. Takımın değişiklik hakkını tamamlamışken, gemiyi terk edip gitmek, hangi mantık ile bağdaşabilir. Müthiş geçirdikleri sezonu, kalecisiz bile oynayarak, bir G.Saray galibiyetini taraftarlarına armağan ederek bitirdiler. Bu mağlubiyeti G.Saraylı futbolcuların sahada sevinerek kutlamasına da sebep olarak.
Maç başladığında şampiyon belliydi, bittiğinde ağabey apoletini aldı.