Geçen yıl "Altı Haftada Altı Dans Dersi" bitirmişti beni.. İki kişilik bir oyun.. Cihan Ünal ve Nevra Serezli.. Ondan önceki yıl, "Bana bir Picasso Gerek!.."
Sezai Altekin ve Ayça Bingöl.. Gene iki kişilik..
Ve bu yıl.. Bir üçüncü iki kişilik oyunda daha öldüm..
Rita'nın Şarkısı.. Educating Rita..
Bir defa oyun müthiş.. Öyle müthiş ki, filme çekildi ve sadece yazarını değil, baş oyuncularını da (Michael Caine, Julie Walters) Oscar adayı yaptı.
Komedi ve dramı öyle iç içe işlemiş ki, Willy Russel, seyircinin yakalanmaması mümkün değil..
Erkek orta yaşlı.. Özel yaşamında başarısızlığa uğramış. Karısı onu terk etmiş. Evinde bir kadın var ama ayni çatı altında yaşamak dışında ilişkileri yok..
Şairliğe heveslenmiş, berbat şiirler yazmaktan öteye gidememiş.. Edebiyat öğretiyor bir üniversitede.. Maaşı, hayatını gömmek için aradığı içki şişelerini almaya yetmiyor.. Bu yüzden Açık Öğretim'de görev alıp, özel ek derslerle ilave para kazanmaya çalışıyor..
Kadın genç. Erkeğin yarı yaşında.. Kuaför.. Ama kendisinden memnun değil.. Öyle değil ki, Susanne olan adını bile değiştirmiş.. Rita yapmış.. Öğrenmek, özellikle sanat ve edebiyatı öğrenmek, gelişmek, belki de bu yolla içten içten sınıf atlamak istiyor.. Tutucu kocasının onu zerre anladığı yok.. Evinde otursun, çocuk yapsın, büyütsün istiyor. Rita'nın kontrol hapı almasına deliriyor.
Oyun, kadının ilk ders için erkeğin odasına girmesiyle başlıyor..
Daha ilk anda, her şeyleri ile birbirlerinden çok uzak, çok ters bu iki tipin birbirlerini nasıl çekeceklerini hissediyorsunuz..
Erkek kadını eğitmeye başlıyor.. Ona bildiği her şeyi, kültürü, sanatı, edebiyatı, Çehov'u, Tolstoy'u, Shakespeare'i öğretiyor. Onları, aslında yaşamı analiz etmeyi, eleştirmeyi öğretiyor.. Kendini bulmayı öğretiyor.. Rita, kendisi olmayı, Susanne olmayı öğreniyor..
Tam bir Pygmalion/ My Fair Lady öyküsü.. Eğitimin insanı nerden alıp nereye getirdiğini görüyorsunuz..
Kültürün ve sanatın insan yaşamına nasıl etki ettiğini..
Ama başka şeyler de görüyorsunuz..
O içten, o dobra, o aklına ve diline geldiği gibi konuşan kenar mahalle kızı da, erkeğe çok ama çok şeyler öğretiyor..
Satırları kaçırmak istemiyorsunuz izlerken..
Blood Brothers /Kan Kardeşler ile dünya çapında üne kavuşan Willy Russel'ın oyunu bu kadar güzel yazması tesadüf değil. Hayata kuaför olarak başlamış, öğretmen olarak devam etmiş.. Yani yarattığı iki tip de kendi yaşamının birer parçası..
İkincisi..
Oyuncular müthiş..
Çetin Tekindor'u 1970'ten beri Devlet Tiyatrosu'ndaki olağanüstü oyunlarından tanırım.. Birbirinden çok farklı tipleri olağanüstü canlandırırdı. Bu defa da öyle.. Oyun Londra'da kıyametler koparırken, orada bu performans var mıydı, şüphe ederim..
Beni asıl şaşırtan ilk defa izlediğim Tülay Günal oldu. Çetin'in tiyatroya başladığı yıl doğan, o da eğitimli (Dil Tarih/ Tiyatro) bir Devlet Tiyatrosu oyuncusu.. Ben olsam, Çetin gibi bir devin karşısında hem de iki kişilik bir oyunda görev kabul etmezdim. Tülay cesaretle sahneye çıkıyor ve başarıyor.. Hatta zaman zaman büyük ustadan rol bile çalıyor..
Oyunun masalsı, rüya gibi güzel bir sahnesi var.. Tülay, Louis Armstrong'un klasik şarkısı Wonderful World'ü söylüyor.. Ve de nasıl yüreklere söylüyor, olmaz böyle şey.. Meğer şarkıcılık da yapmış bir ara..
Işıl Kasapoğlu tabii.. Oyunu sahneye koyan tiyatro dehamız.. Bir koca alkış da ona.. Ve de dekorları yapan Hakan Dündar'a..
Ve unutmadım tabii.. Sevgi Sanlı.. O nasıl Türkçedir?.. O nasıl tercümenin hiç ama hiç kokmadığı bir çeviridir.. İsimleri Ahmet ile Ayşe yap, herkes Türk eseri sanır, öylesi.. Bakın bu oyunu görmek lazım.. Bu oyunu yaşamak lazım.. Bu oyunu anlamak, hayatına uyarlamak lazım..
Aralık ayının sonuna dek, Devlet Tiyatrosu Cevahir Alışveriş Merkezi sahnesinde.. Gidiş kolay. Fiyatlar ucuz.. 6 lira.. Öğrenciye 4.. İnanılır değil.. Bir sinema biletine dört kişi tiyatroya gidebilirsiniz.. Ne duruyorsunuz..
Bir telefon kafi..
0212 380 12 38.
www.dtgm.gov.tr
