Bir hikâyede sihirli bir geçit fantastik bir paralel aleme açılıyorsa, Alice Harikalar Diyarında'nın bahsi de mutlaka açılıyor. İlgisiz ailesinden şikayetçi küçük bir kızın evlerindeki gizemli kapıdan geçerek kendi ailesinin mükemmel versiyonuyla tanıştığı Coraline / Koralin ve Gizli Dünya da, aynı çağrışımı ister istemez tetikledi. En azından filmin uyarlandığı Neil Gaiman kitabıyla ilgili karşınıza çıkacak ilk bilgilerden bir tanesi bu. Aslında Alice ve Koralin'in benzerlikleri, başladığı yerde bitiyor. Koralin'in bulduğu gizli dünyada manalı saçmalıkların tekinsiz karnavalından çok, mükemmellik arayışıyla gelen tehditler var. Koralin ve Gizli Dünya, ev kadınlarının kusursuz robotlarıyla değiştirildiği banliyö kabusu Stepford Wives'ın, koca beklentileri yerine çocuk beklentilerine ayarlanmış hali. Küçük kızın duvarın ötesindeki paralel evrende bulduğu 'diğer aile'de, şık giysiler içinde nefis yemekler pişirip daima gülümseyen bir anne ve her an yaratıcı bir enteresanlık içinde, gamsız bir baba var. 'Diğer aile'yle ilgili tek sorun, gözlerinin yerinde düğmeler olması.
Koralin ve Gizli Dünya'nın üç boyutlu bir animasyon olarak erdemlerinden bahsetmeyi, teknisyenlere bırakalım. Filmin güzel tarafı, çoğu Disney veya Pixar animasyonundan farklı olarak, 'çok istersen başarırsın', 'doğal yaşam teknolojiden daha hoştur', 'ayrıca hiçbir şey için de geç değildir' gibi 'kişisel gelişim kitabı' önerilerinden daha değişken anlamlara açık olması. 'Ne istediğine dikkat et'mek (filmin sloganı), sahip olduklarını olduğu gibi sevmek, hem mızmızlanmayı kesip büyümek vs. derken; 'düğme gözlü anne'nin canavarlaşma şekliyle, ideal ailenin resmi de filmin meselesi haline geliyor. Buradan sonra Koralin'in savaşı, mükemmelliğin bedeli olarak ruh yiyen örümcek-anneye karşı. Ruhen bezgin, ev işlerininin yarısını babaya yüklemiş anne ile iktidar olmaktan uzak baba ise (veya onlar bile), gayet kabul edilebilir görünüyor. Harika bir beceriyle çekilmiş tüm bu hikayeyi daha eğlenceli kılacak tek şey, 'gizli dünya'nın iyice saçmalaması olurdu. Sanırım en çok akılda kalan imgesi, şiddetli biçimde 'var' ve 'yok' gibi görünen düğme gözler olacak.