Uğur UĞURAL: İkinci yarı

Merhaba sağlığı değerli, yüreği güzel, ruhu güzel SABAH Akdeniz okurları. Merhaba cennet Türkiyemin bilinç dolu yaşam dostları. Mail kutumuzda neler var bir bilseniz. Yarın okullar açılıyor. Anne babalar kaygılı ve içlerini döküyor. "Hocam, çocuğumuz ders çalışmıyor!.." Değerli okurlar, ben çocuklarınızı birer yetişkin olarak görüyorum aslında. Yani sizler ebeveyn, onlar birey. Çünkü genç bir insan, geçmesi gereken yaşam okyanusunda kendi gemisinin kaptanı olduğunu hissetmediği sürece, istekle ve şevkle yolculuk yapmayacaktır. Bu yolculuğu sırf sizin istemeniz, onu şevklendirip hediyeler vaat etmeniz ya da tam tersi tehdit edip zorlamanız o koca gemiyi kürekle sürüklemeye benzer. Kaptanın dümenin başına geçmesi ve yolculuk boyunca bu geminin sorumlusu olduğunun bilincine varması gerekiyor. "İyi güzel söylüyorsun da hocam, nasıl olacak bu bilinç?" Sizin sayenizde olacak. Sizler çocuğunuzu özgür bireyler olarak yetiştirmedikçe kaptan dümenin başına geçmeyecek ya da "Gel sen geç buraya çok biliyorsan" diyecektir. Örneğin; sofrada size doyduğunu anlatmaya çalışan çocuğunuza önündekileri bitirmeden kalkamayacağını söylediniz zorla 3 köfte daha yemesi için baskıda bulundunuz ya da benzeri şeyleri defalarca yaptınız diyelim, yapmazsınız ya hani!.. Çocuğa verdiğiniz mesaj direkt şu: "Ey çocuk, senin doyup doymadığını ben bilirim, sen bilemezsin. Midene inanma, benim dediğimi yap, dümende ben varım, böyle olması gerekiyor." Çocuğun iç sesinin verdiği mesaj şu: (Dışa vurmak yemiyor tabi) "Oldu olacak bir tasma tak bari, demek ki ben acizim." Şimdi bunun tam tersini düşünelim. Çocuğun sofradan rızasıyla kalktığını ama bir sonraki öğüne kadar abur cubur atıştıramayacağını ve bunun bilincinde olduğunu varsayalım. Yoksa aç kalacak. Sonuçlarına katlanacak. İşte bunun adı sorumluluktur. Dümenin başında çocuk var. Sorumluluğu sırtına almış bir şekilde yolculuk edecek. Tam bu aşamada çok soru geliyor. Geçen hafta da geldi. Sosyal medyadaki paylaşımlardan daha da çok geldi. Soru şu: Peki biz bu çocukları başıboş mu bırakacağız? Tabi ki hayır. Tam aksine henüz yaşken eğiteceğiz. Bu süre bilimsel manada çocuklar henüz 6 aylıkken başlıyor 60 yaşını (doldurana kadar demeye dilim varmıyor kusura bakmayın) geçene kadar devam ediyor. Yani dostlar; çocuğun "Bu benim yaşamım ve benim yaşamımın sorumluluğu bende" bilincine varması yaşam yolculuğundaki başarısının temeli haline geliyor.
HAFTANIN BİLİNÇ NOTU
Yıl 1982. Bütçemiz açık verdiği halde Ankara Özel Çıra Koleji'nde okuyorum. 2. sınıf öğrencisiyim. Yine bir cumartesi, önce lunapark sonra çiğbörek ve dondurma günümüz. Babamla Kızılay'dayız. Ben mesaiyi epeyi uzatınca babam uyardı: "Şimdi durağa gitmemiz gerekiyor. Yoksa ne otobüs ne de dolmuş bulabiliriz." İtiraz ettim tabi ki. Babam tekrar uyardı: "Eve yürümek zorunda kalabiliriz." Cevabım kısa ve netti: "Olsun yüyürüz." Ev ta Demetevler'de. Neticede durağa gittik. Tam 2 saatten fazla durakta bekledik, bizim otobüse sıra gelmedi başkasına bindik. Zor nefes alıyordum, çok kalabalıktı. 1.5 saat ayakta yolculuk yaptıktan sonra evimize 2 durak kala indik, son durak yani. Oradan 1 saat kadar eve yürüdük. Ağrıdan bacaklarımı hissetmiyordum. O kadar sinirli ve gergindim ki şu an dün gibi hatırlıyorum. Zaten lunaparkta azmıştım. Saatlerce ayaktaydım. O oyuncaktan diğerine. Hepsi eklenince; ertesi gün ayaklarım şişti. Ağladım. Pazar günüm zehir oldu. Hiçbir arkadaşımla oynayamadım. Oysa seslerini duyuyordum bu daha acı. Babama veryansın ettim ve onu suçladım. Birinden çıkarmam lazım. Babam aynen şöyle dedi: "Benim oğlum kendi kararlarını veren kocaman bir adam oldu artık." Birkaç dakika sonra idrak edebildim ve o an anladım. Utancımdan kestim ağlamayı. Ve farkına vardım. Benim sorumluluğum, benim acım, benim tecrübem. Diyeceğim o ki pahalı okullar, eğitimler bir kenara. Hiçbir şey hayat dersi kadar akılda kalıcı değildir.